ربوبیت

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

ربوبيّت: تربيت خلق و تدبير امور آنان در تکوين و تشريع.

---

از آن به مناسبت در باب طهارت سخن گفته‏اند.

---

ربوبيّت از صفات خداوند متعال است و در معانی مالک، سيد (مولا)، تربيت کننده، تدبير کننده، قيّم و نعمت دهنده به کار می‏رود. کاربرد اين صفت به همه معانی ياد شده نسبت به خداوند متعال صحيح است.
عنوان «رَبّ» بدون اضافه به چيزی تنها بر خداوند اطلاق می‏شود و اطلاق آن با اضافه، بر غير خدا نيز صحيح است، مانند ربّ الدار؛ يعنی مالک خانه.

---

ثبوت صفت ربوبيّت برای خدا و نيز اختصاص آن به حضرت حق تعالی از ضروريات آموزه‏های همه اديان آسمانی، بويژه آيين مقدس اسلام است، از اين رو، اقرار به ربوبيت خداوند متعال از اصول دين به شمار رفته و انکار آن موجب کفر است؛ چنان که شريک قرار دادن برای او در اين صفت شرک می‏باشد.
البته خداوند متعال برتر از آن است که به ذات خود با آفريده‌ها ارتباط داشته باشد؛ بدين جهت هدايت تکوينی و تشريعی او از طريق وسايط و اسبابی همچون فرشتگان، پيامبران و جانشينان آنان در جهان آفرينش جريان می‏يابد.
از جمله اين وسايط، بلکه بزرگ‏ترين و برترين آنها وجود نازنين حضرت محمّد صلّی اللّه‏ عليه و آله و اهل بيت او عليهم السّلام می‏باشند.
از اين رو، در برخی روايات عنوان «رَبّ» بر امام عليه السّلام ـ از اين جهت که دست خداوند در تربيت خلق و تدبير امور ايشان در تکوين و تشريع است ـ اطلاق شده است؛ چنان که در تفسير آيه شريفه {وَ أَشْرَقَتِ الأَرضُ بِنورِ رَبِّه}
زمين به نور پروردگارش درخشان گرديد» آمده است: ربّ زمين، امام در زمين است.
البته اعتقاد به ربوبيت استقلالی آنان با نفی ربوبيت از خدای متعال يا شراکت آنان با خداوند متعال در ربوبيّت، غلوّ به شمار رفته و کفر و شرک است.

---