مالى كه در ازاى فروختن مردار يا سگ يا شراب دريافت مىشود و نيز مزدى كه زن بدكار در ازاى زنا دادن مىگيرد يا رشوهاى كه قاضى در قبال حكم خود دريافت مىكند و يا ربايى كه ربا خوار مىگيرد، در روايات از مصاديق سحت شمرده شده است.؛
در روايتى از امام باقر عليه السّلام به مالى كه به خيانت از امام عليه السّلام گرفته شده است، مانند تصرف در سهم امام از خمس يا در انفال بدون اذن امام عليه السّلام و نيز خوردن مال يتيم و مانند آن از مصاديق سحت شمرده شده است.
بنابر اين، سحت بر هر مال به دست آمده از راه كسبنامشروع يا خيانت و مانند آن اطلاق مىشود؛ از اين رو، برخى لغويان سحت را به هر حرامى كه ذكر آن زشت و ننگ آور است، تعريف كردهاند.