صبر اهلبیت (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قرآن کریم صبر اهل بیت علیهمالسّلام در برابر
گرسنگی و انجام وظایف را می ستاید.
قرآن کریم صبر اهل بیت علیهمالسّلام در برابر گرسنگی و انجام وظایف را چنین بیان می فرماید: «ویطعمون الطعام علی حبه مسکینا ویتیما واسیرا• وجزیـهم بما صبروا جنة وحریرا» و غذای (خود) را با اینکه به آن علاقه (و
نیاز ) دارند به مسکین و یتیم و اسیر میدهند•خداوند در برابر شکیبائی آنان، بهشت و لباسهای
حریر بهشتی را به آنها پاداش میدهد.
و مراد از
مسکین و یتیم معلوم است، و مراد از
اسیر هم همان معنایی است که از این
اسم به ذهن میرسد، یعنی کسی که از
اهل دار الحرب گرفتار مسلمین شده باشد. و اما اینکه بعضی منظور از اسیر را
مسلمان اسیر شده در دست کفار و یا محبوس و یا
برده و یا زنان اسیر در دست مردان دانستهاند، ادعاهایی است بدون هیچ دلیل، و به خاطر
اثبات آن خود را به زحمت انداختهاند.
آنچه تنبه بدان لازم است این است که سیاق این آیات
سیاق داستان سرائی است، داستان مردمی از مؤ منین که
قرآن نامشان را
ابرار خوانده، و از پارهای کارهایشان یعنی وفای به نذر و
اطعام مسکین و یتیم و اسیرشان خبر داده، ایشان را میستاید، و وعده جمیلشان میدهد. معلوم میشود سبب نزول این آیات هم همین داستان بوده، و این داستان در خارج واقع شده نه اینکه بخواهد یک
قصه فرضی را جعل کند، آنگاه آثار خوب آن را بر شمرده، و کسانی را که آنچنان عمل کنند
وعده جمیل بدهد.
نکته دیگری که باید بدان توجه داشت این است که در این آیات یکی از سه طایفهای که به وسیله ابرار اطعام شدهاند اسیر دانسته، و این خود شاهد بر آن است که آیات در
مدینه نازل شده، و داستان بعد از
هجرت رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلّم و قوت یافتن اسلام، و غلبه مسلمین بر کفار و مشرکین
اتفاق افتاده، نه قبل از آن.
بعد از
اشاره اجمالی در آیات گذشته به نجات
ابرار و نیکان از عذابهای دردناک
روز قیامت ، و رسیدن آنها به لقای محبوب، و
غرق سرور و شادمانی شدن، در آیات مورد بحث به شرح این نعمتهای بهشتی پرداخته، حداقل پانزده نعمت را در طی این آیات بر میشمرد: نخست از
مسکن و لباس این بهشتیان سخن میگوید و میفرماید: خداوند در برابر صبر و شکیبائی آنها
بهشت و لباسها و فرشهائی از
حریر را به آنها
پاداش میدهد.
منظور از صبر، صبرشان در برابر
مصیبت ، و در برابر
اطاعت ، و از
معصیت است، چون این
طایفه در زندگی
دنیا به جز
وجه پروردگارشان طلبی نداشتند،
اراده او را بر خواست خود مقدم میداشتند، در نتیجه در برابر آنچه او برای آنان مقدر کرده بود، و هر
محنت و مصیبتی که برای آنان خواسته بود صبر میکردند، و نیز بر
امتثال هر فرمانی که به ایشان داده بود، و بر ترک هر عملی که ایشان را از آن نهی کرده بود صبر میکردند، هر چند که با خواست خودشان مخالف بود، و لذا خدای تعالی
مشقت و زحمتی را که در راه
بندگی او تحمل کرده بودند به
نعمت و راحت مبدل کرد.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «صبر اهلبیت ».