ظن به طریق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظن به راه های تحصیل
حکم شرعی ظن به طریق نامیده می‌شود.
ظن به طریق، مقابل
ظن به واقع، و به معنای ظن به راه ها و اسباب به دست آوردن حکم شرعی است ـ که در علم
اصول فقه مطرح می باشد ـ و
مکلف را به واقع می رساند.
اصطلاح " ظن به طریق " و "
ظن به واقع " در بحث
انسداد باب علم مطرح است؛ به این بیان که با فرض تمام بودن "
مقدمات انسداد " این بحث مطرح می شود که آیا نتیجه مقدمات انسداد،
حجیت ظن به واقع ـ
حکم واقعی ـ است یا حجیت ظن به طرق و راه هایی ـ
اسباب شرعی ـ که
مکلف را به واقع می رساند و یا نتیجه آن، حجیت هر دو می باشد.
در صورتی که نتیجه مقدمات دلیل
انسداد، حجیت ظن به طریق باشد، اگر عادلی ـ از راه
خبر واحد که حجیت آن ظنی است ـ از
حرمت یا
وجوب چیزی خبر دهد، این
خبر، حجت و عمل کردن به آن
واجب است، اگر چه برای مکلف، از این خبر، به حرمت یا وجوب آن چیز ظن حاصل نشود.
جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایة فی توضیح الکفایة، ج ۴، ص ۶۱۳.
نائینی، محمد حسین، اجودالتقریرات، ج ۲، ص ۱۴۲.
نائینی، محمد حسین، فوائدالاصول، ج ۳، ص ۲۹۳-۲۹۵.
انصاری، مرتضی بن محمدامین، فرائدالاصول، ج ۱، ص ۲۱۲.
فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج ۴، ص ۴۰۹.
آخوندخراسانی، محمدکاظم بن حسین، کفایة الاصول المحشی، ج ۳، ص ۴۱۳.
مکارم شیرازی، ناصر، انوارالاصول، ج ۲، ص ۴۷۸.
مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی
