• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

چوپان

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



چوپان، کارگر حرفه‌ای در امور تغذیه ، نگهداری و بهره‌برداری از فرآورده‌های دام‌های اهلی کوچک ( گوسفند و بز ) که با شرایط معینی به استخدام صاحب یا صاحبان دام‌ها درمی‌آید.از آن به مناسبت در باب‌هاى صلات، حج، اجاره، ضمان و حدود سخن گفته‌اند.



معنای چوپان در ایران با سرزمین‌های عربی تفاوت دارد.در ایران، چوپان مسئول و نگهدارنده گله احشام کوچک (گوسفند و بز) است و نظارت بر گله احشام بزرگ ( گاو ، الاغ ، اسب و قاطر ) برعهده گاوبان، گالش یا رمه‌بان است
[۱] مرتضی فرهادی، «نگاهی به انواع گله و شبان و یاریگری در چرانیدن دام چکنه (خرده مالکی) در ایران»، ج۱، ص۱۳۸، فصلنامه تحقیقات جغرافیائی، سال ۱۵، ش ۳ و ۴ (پاییز و زمستان ۱۳۷۹).
[۲] جمشید اسماعیل‌پور، عشایر آذربایجان و ایلات مغان، ج۱، ص۲۸۱، تبریز ۱۳۷۷ش.
اما در میان مردم عرب ، واژه راعی برای نگهدارنده احشام کوچک و احشام بزرگ (به ویژه شتر ، گاو و گاومیش)، به‌طور مشترک، به‌کار می‌رود.


چوپانی از کهن‌ترین پیشه‌هاست.در داستان‌های آفرینش ، یکی از فرزندان آدم چوپان و دیگری کشاورز بود.
[۳] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۱۳۷ـ۱۴۰.

به چوپانی انبیا نیز اشاراتی شده که روشن‌تر از همه آن‌ها، چوپانی حضرت موسی و داوود علیهماالسلام است.
[۶] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۳۹۸.
[۷] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۴۰۱.
[۸] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۴۷۲.
[۹] هاشم رسولی محلاتی، قصص قرآن، ج۱، ص۳۸۶، یا، تاریخ انبیاء، تهران ۱۳۷۳ش.

در میان بنی‌اسرائیل ریاستِ شبانان از مناصب بزرگ و مهم محسوب می‌شد و بیش‌تر متقدمان عبرانیان شبان بودند.
[۱۰] جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، ذیل «شبان»، بیروت ۱۹۲۸، چاپ افست تهران ۱۳۴۹ش.
حضرت محمد صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم نیز چوپانی می‌کرد و فرموده است: کدام پیامبری است که چوپانی نکرده باشد؟.




۳.۱ - نماز

چوپانى كه براى چرانيدن گوسفندان مكانى معيّن ندارد و پيوسته در سفر است، نماز ش تمام و روزه‌اش صحيح است.

۳.۲ - حج

از مناسك حج، بيتوته در منىٰ، شب‌هاى يازدهم و دوازدهم و براى برخى، سيزدهم ذيحجه است. بعضى، از جمله چوپانى كه چارپايانش در شب نياز به چريدن دارند از اين حكم استثنا شده‌اند.
برخى گفته‌اند: جواز ترك بيتوته براى چوپان مشروط به نبودن وى در منىٰ هنگام مغرب است، وگرنه، بر وى نيز بيتوته واجب خواهد بود؛ ليكن در مقابل، گروهى ديگر ملاك جواز ترك بيتوته را نيازمندى چارپايان به چريدن در شب دانسته‌اند. بنابر اين، در صورت نياز، ترك بيتوته مطلقا جايز است.
نيز از مناسك حج، رمى جمرات است كه بايد در روز انجام گيرد و رمى در شب كفايت نمى‌كند، مگر براى صاحبان عذر كه چوپان از آن جمله شمرده شده است.
احرام بستن براى ورود به مكه واجب است؛ ليكن كسانى مانند چوپان كه به اقتضاى كارشان دائم در ترددند، از اين حكم مستثنا هستند.

۳.۳ - اجیر

چوپانى كه براى چرانيدن تعدادى مشخص از گوسفندان- مثلًا صد گوسفند موجود- اجير شده، موجر نمى‌تواند گوسفندانى ديگر يا بيشتر از تعداد موجود را براى چرانيدن به چوپان تحميل كند و در صورت تلف شدن همه يا بعض گوسفندان، عقد در صورت نخست، كلّاً و در صورت دوم نسبت به همان بعض باطل مى‌شود و مالك نمى‌تواند گوسفندانى ديگر را جايگزين آن‌ها كند؛ چنان كه بر چوپان چرانيدن بچه‌هاى آن گوسفندان كه بعدها به دنيا مى‌آيند نيز واجب نخواهد بود؛ ليكن اگر عقد اجاره مطلق باشد، تعداد نيز مشخّص نباشد، چرانيدن آن تعداد از گوسفندان كه بر حسب متعارف يك چوپان مى‌چراند، بر اجير واجب است؛
چنان كه چرانيدن بچه گوسفندان نيز- هرچند بعد متولد شوند- بر چوپان واجب خواهد بود و در صورت تلف شدن همه يا بعض آن‌ها، موجر مى‌تواند گوسفندانى ديگر جايگزين آن‌ها كند.

۳.۴ - ضمان

چوپان، امين به‌شمار مى‌رود.بنابر اين، ضامن گوسفندان تلف شده نيست، مگر آنكه كوتاهى كرده باشد، مانند آنكه گوسفندان را در غير مرتع تعيين شده بچراند يا بيش از حدّ متعارف آن‌ها را بزند. اگر گوسفندان به زراعت كسى خسارت وارد كنند چوپان ضامن است نه مالك.

۳.۵ - سرقت

از شرايط ثبوت حد سرقت (قطع انگشتان ) آن است كه مالِ به سرقت رفته در حرز باشد. در اينكه اشراف چوپان بر گلّه و نگاه كردن به آن حرز محسوب مى‌شود يا نه، اختلاف است.


مردم عرب پیش از اسلام ، معمولا چوپانان را از میان بردگان (غلامان و کنیزان) انتخاب می‌کردند.
آن‌ها جزو طبقات پست اجتماع محسوب می‌شدند، چنان‌که در برخی اشعار هجوآمیز عربی، چوپان بودن افراد، مایه خفت آن‌ها تلقی شده است.
[۲۸] واضح صمد، الصناعات و الحرف عندالعرب فی العصر الجاهلی، ج۱، ص۳۴۴ـ ۳۴۵، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۱.

پس از اسلام نیز چنین تفکری کم‌وبیش در میان اعراب وجود داشت، چنان‌که به روایت جاحظ ، اعراب بیش‌تر از میان غلامان بربری، نوبی، حبشی و هندی، چوپان استخدام می‌کردند.
[۲۹] سعدی یوسف، «عالم الجاحظ الرحیب»، ج۱، ص۱۹، التراث الشعبی، سال ۵، ش ۱ (۱۳۹۴).



(۱) ابن کثیر، البدایة و النهایة، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.
(۲) جمشید اسماعیل‌پور، عشایر آذربایجان و ایلات مغان، تبریز ۱۳۷۷ش.
(۳) هاشم رسولی محلاتی، قصص قرآن، یا، تاریخ انبیاء، تهران ۱۳۷۳ش.
(۴) سعدی یوسف، «عالم الجاحظ الرحیب»، التراث الشعبی، سال ۵، ش ۱ (۱۳۹۴).
(۵) واضح صمد، الصناعات و الحرف عندالعرب فی العصر الجاهلی، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۱.
(۶) طبری، تاریخ (بیروت).
(۷) مجلسی، بحار الانوار.
(۸) مرتضی فرهادی، «نگاهی به انواع گله و شبان و یاریگری در چرانیدن دام چکنه (خرده مالکی) در ایران»، فصلنامه تحقیقات جغرافیائی، سال ۱۵، ش ۳ و ۴ (پاییز و زمستان ۱۳۷۹).
(۹) جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، بیروت ۱۹۲۸، چاپ افست تهران ۱۳۴۹ش.
(۱۰)محمد حسن‌ بن‌ باقر نجفی‌، جواهرالکلام‌ فی‌ شرح‌ شرائع‌ الاسلام‌، قم‌۱۴۱۷ـ.
(۱۱)امام خمینی(ره)،تحریرالوسیله.
(۱۲)محمد بن أحمد بن أبي سهل السرخسی،المبسوط.
(۱۳)ابوالفضل بهاءالدین محمد بن حسن اصفهانی،کشف اللثام.
(۱۴)الشيخ يوسف البحرانی،حدائق الناظره.
(۱۵)السيد محمد كاظم الطباطبائي اليزدی،العروة الوثقی.


۱. مرتضی فرهادی، «نگاهی به انواع گله و شبان و یاریگری در چرانیدن دام چکنه (خرده مالکی) در ایران»، ج۱، ص۱۳۸، فصلنامه تحقیقات جغرافیائی، سال ۱۵، ش ۳ و ۴ (پاییز و زمستان ۱۳۷۹).
۲. جمشید اسماعیل‌پور، عشایر آذربایجان و ایلات مغان، ج۱، ص۲۸۱، تبریز ۱۳۷۷ش.
۳. طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۱۳۷ـ۱۴۰.
۴. قصص/سوره۲۸، آیه۲۶.    
۵. طه/سوره۲۰، آیه۱۸.    
۶. طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۳۹۸.
۷. طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۴۰۱.
۸. طبری، تاریخ (بیروت)، ج۱، ص۴۷۲.
۹. هاشم رسولی محلاتی، قصص قرآن، ج۱، ص۳۸۶، یا، تاریخ انبیاء، تهران ۱۳۷۳ش.
۱۰. جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، ذیل «شبان»، بیروت ۱۹۲۸، چاپ افست تهران ۱۳۴۹ش.
۱۱. ابن کثیر، البدایة و النهایة، ج۲، ص۳۶۰، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.    
۱۲. مجلسی، بحار الانوار، ج۱۶، ص۲۲۳۲۲۴.    
۱۳. جواهر الكلام ج ۱۴، ص ۲۶۸.    
۱۴. العروة الوثقىٰ ج۳، ص ۴۵۳.    
۱۵. العروة الوثقىٰ ج۳، ص ۴۵۹    
۱۶. الحدائق الناضرة ج۱۷، ص ۳۰۳.    
۱۷. تحريرالوسيلة ج ۱، ص ۴۵۴.    
۱۸. جواهر الكلام ج ۲۰، ص ۱۲- ۱۳.    
۱۹. الحدائق الناضرة ج ۱۷، ص ۳۰۷- ۳۰۸.    
۲۰. جواهر الكلام ج ۲۰، ص ۲۰.    
۲۱. كشف اللثام ج ۵، ص ۳۰۴.    
۲۲. جواهر الكلام ج ۱۸، ص ۴۴۸- ۴۴۹.    
۲۳. المبسوط ج ۳، ص ۲۵۰- ۲۵۱.    
۲۴. جواهر الفقه، ص ۱۳۵- ۱۳۶.    
۲۵. المبسوط ج۳، ص ۲۴۴.    
۲۶. تحرير الوسيلة ج ۲، ص ۱۹۲- ۱۹۳.    
۲۷. جواهر الكلام ج۴۱، ص ۵۱۳- ۵۱۴.    
۲۸. واضح صمد، الصناعات و الحرف عندالعرب فی العصر الجاهلی، ج۱، ص۳۴۴ـ ۳۴۵، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۱.
۲۹. سعدی یوسف، «عالم الجاحظ الرحیب»، ج۱، ص۱۹، التراث الشعبی، سال ۵، ش ۱ (۱۳۹۴).



دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «چوپان»، شماره۵۵۸۱.    
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام ج‌۳، ص ۱۸۵    



جعبه ابزار