نعت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَعْت (به فتح نون و سکون عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تعريف شى‌ء به خوبى و نيز به معنى صفت آيد. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَعْت:
(مثل عقل) به معنای تعريف شى‌ء به خوبى و نيز به معنى صفت آيد. «النَعْت:
وصف الشيءِ بما فيهِ حسنٍ»
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
خداوند می‌فرمايد:
«الَّذِي لَيْسَ لِصِفَتِهِ حَدٌّ مَحْدُودٌ، وَ لاَ نَعْتٌ مَوْجُودٌ، وَ لا وَقْتٌ مَعْدُودٌ» خدایی كه براى صفت او را حدّ معينى و تعريف موجودى و وقت معدودى نيست بلكه مانند ذات پاكش بى‌انتهاست. نعت موجودى نيست يعنى «نعتى كه محدود و معين باشد نيست زيرا كه
اوصاف حق عين ذات است و بى‌انتها، و شى‌ء بى انتهاء قابل
وصف نيست.»
(شرح‌های خطبه:
)
و نيز حضرت درباره حق تعالى فرموده:
«فَسُبْحَانَ الَّذِي ...وَ أَعْجَزَ الاَْلْسُنَ عَنْ تَلْخِيصِ صِفَتِهِ، وَ قَعَدَ بِهَا عَنْ تَأْدِيَةِ نَعْتِهِ » «منزّه است خدایی كه ناتوان كرده زبان‌ها را از وصفش و عاجز كرده آن‌ها را از اداى نعتش، كه منظور مانند كلام اوّل است.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «نعت»، ج۲، ص۱۰۴۹.
