شهرت عملی متأخرین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شهرت عملی متاخرین به رواج عمل به روایتی توسط عده زیادی از
فقهای متاخّر از عصر
امامان علیهم‌السّلام اطلاق می‌شود.
شهرت عملی متاخرین، در موردی است که اشتهار عمل به
روایت صدور
فتوا به استناد آن در میان جمع زیادی از فقهای متاخر محقق شده باشد.
«فقهای متاخر» فقیهانی هستند که
اجتهاد را به طور گسترده به کار می‌گرفتند؛ یعنی به کمک
ادله نقلی ،
ادله عقلی ،
اصول عملی و ضوابط و قواعد کلی، به اجتهاد می‌پرداختند و حکم موضوعات جدید و مصادیق مستحدث را که در مورد آنها نصی وجود نداشت، استخراج می‌نمودند؛ به خلاف
قدما که در فتاوای خود به متن
روایات بسنده می‌نمودند به آنها
تعبد داشتند و دامنه اجتهادشان محدود بوده است.
درباره آغاز
زمان فقیهان متاخر، اختلاف است، اما زمان «
علاّمه حلّی » به بعد را به طور
قطع می‌توان عصر ظهور «فقهای متاخر» نامید. البته برخی، شروع آن را از «
ابن ادریس » به بعد می‌دانند.
گروهی از
علما ،
شهرت عملی متاخرین را فاقد
حجیت دانسته‌اند؛ یعنی نه آن را جابر
ضعف سند و نه کاسر صحت آن می‌دانند.
شهرت عملی .
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «شهرت عملی متأخرین».
