مواعظ انجیل (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مراد از وجود
موعظه در
انجیل ، فرمان‌های الهی مبنی بر پرهیز از
گناه و انجام
عبادات و
پند و اندرزهای
شیوا و رسا است.
پرهیزکاران از مواعظ و آموزه‌های انجیل به صورت ویژه بهره‌مند می‌شوند.
«و قفینا علی اثرهم بعیسی ابن مریم مصدقا لما بین یدیه من التورلـة و ءاتیناه الانجیل فیه هدی... و موعظة للمتقین»؛ و به دنبال آنها (يعنى پيامبران پيشين)
عيسى بن مريم را قرار داديم كه به آنچه پيش از او فرستاده شده بود از
تورات تصديق داشت و انجيل را به او داديم كه در آن هدايت و
نور بود و (كتاب آسمانى او نيز) تورات را كه قبل از او بود تصديق مى‌كرد و هدايت و
موعظه براى پرهيزكاران بود.
در تعقيب
آيات مربوط به تورات، در اين دو
آيه اشاره به
وضع انجيل كرده، مى‌گويد:" پس از رهبران و پيامبران پيشين، مسيح ع را مبعوث كرديم، در حالى كه نشانه‌هاى او كاملا با نشانه‌هايى كه تورات داده بود،
تطبيق مى‌كرد" (وَ قَفَّيْنا عَلى آثارِهِمْ بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التورية) اين جمله
تفسير ديگرى نيز دارد و آن اينكه"
مسيح علیه‌السلام به حقانيت تورات كه بر
موسى بن عمران نازل شده بود،
اعتراف كرد، همانطور كه تمام پيامبران آسمانى به حقانيت پيامبران پيشين، معترف بودند".
سپس ميگويد:" انجيل را در
اختيار او گذاشتيم كه در آن هدايت و
نور بود" (وَ آتَيْناهُ الْإِنْجِيلَ فِيهِ هُدىً وَ نُورٌ).
در
قرآن مجيد به" تورات" و" انجيل" و" قرآن" هر سه" نور" گفته شده است:
در باره تورات ميخوانيم:
(إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْراةَ فِيها هُدىً وَ نُورٌ)
و در باره انجيل در آيه فوق، اطلاق نور شده بود، و در باره
قرآن ميخوانيم:
(قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ)
در حقيقت همانطور كه تمام موجودات
جهان براى ادامه
حيات و زندگى خود احتياج شديد به نور دارند، همچنين آئينهاى الهى و دستورهاى كتب آسمانى براى رشد و تكامل انسانها ضرورت قطعى دارد.
اصولا ثابت شده كه تمام انرژيها، نيروها، حركات، و زيبائيها، همه از نور سرچشمه ميگيرند و اگر نور نباشد، سكوت و
مرگ ، همه جا را فرا خواهد گرفت، همچنين اگر تعليمات پيامبران نباشد همه ارزشهاى انسانى، اعم از فردى و اجتماعى به خاموشى ميگرايد كه نمونه‌هاى آن را در جوامع مادى به روشنى ميبينيم.
قرآن در موارد متعددى از تورات و انجيل به عنوان يك كتاب آسمانى ياد مى‌كند، در اينكه اين دو
كتاب در
اصل از طرف
خدا نازل شده جاى هيچگونه
شك و
ترديد نيست، ولى اين نيز مسلم است كه اين دو كتاب آسمانى بعد از
زمان پيامبران دستخوش
تحريف شدند، حقايقى از آن كم شد و خرافاتى بر آن افزوده گرديد و آنها را از ارزش انداخت و يا كتب اصلى فراموش گرديد و كتابهاى ديگرى كه تنها بخشى از حقايق آنها را در برداشت جاى آنها نشست.
بنا بر اين اطلاق نور به اين دو كتاب، ناظر به تورات و انجيل اصلى است.
بار ديگر به عنوان تاكيد، روى اين مطلب تكيه ميكند كه" نه تنها عيسى بن مريم، تورات را تصديق ميكرد، بلكه انجيل كتاب آسمانى او نيز گواه صدق تورات بود".
(مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْراةِ).
و در پايان ميفرمايد:" اين كتاب آسمانى مايه هدايت و اندرز پرهيزكاران بود".
(وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ).
اين تعبير همانند تعبيرى است كه در آغاز
سوره بقره در باره قرآن آمده است آنجا كه ميگويد: هُدىً لِلْمُتَّقِينَ:" قرآن وسيله هدايت پرهيزكاران است" نه تنها قرآن، تمام كتابهاى آسمانى چنينند كه وسيله هدايت پرهيزكاران ميباشند، منظور از پرهيزكاران كسانى هستند كه در جستجوى حقند، و آماده پذيرش آن مى‌باشند و بديهى است، آنها كه از سر لجاج و دشمنى دريچه‌هاى
قلب خود را به روى
حق ميبندند، از هيچ حقيقتى بهره نخواهند برد.
قابل توجه اينكه در آيه فوق در مورد انجيل نخست" فِيهِ هُدىً" گفته شده سپس" هدى" بطور مطلق آمده است، اين تفاوت تعبير ممكن است بخاطر آن باشد كه در انجيل و كتابهاى آسمانى دلائل هدايت بر هر كس بدون
استثناء هست ولى براى پرهيزكاران كه در آن به
دقت مى‌انديشند، باعث هدايت و
تربيت و تكامل است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «مواعظ انجیل (قرآن)».
