آبشار چال مگس
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
چال‌مگس، آبشار āb-šār-e čāl-magas ، آبشاری در کوههای دارآباد.
برای رسیدن به آبشار چال‌مگس که به آبشار چال‌محله نیز مشهور است، باید مسیر کوهپایه‌ای
دارآباد، از میدان دارآباد تا سربند
غلاک و
آبشار غلاک، و از آنجا به طرف
تنگۀ دارآباد تا
چشمه چهان را پیمود.
پیمودن این راه حدود ۵/ ۱ تا ۲ ساعت زمان نیاز دارد.
پس از چشمۀ چهان، شیب منطقه به‌تدریج بیشتر و بیشتر، و دره فراخ‌تر می‌شود.
سنگهای فروریخته از بارشهای زمستانی تمام این منطقه را در بر گرفته‌اند و شکل مسیر از اینجا کاملاً تغییر می‌کند، زیرا تا پیش از رسیدن به چشمۀ چهان، راه سنگ‌چین است، اما پس از آن باید از پاکوبی که از میان سنگها می‌گذرد، گذشت تا به سنگِ نشانه‌ای که بعد از راه، دسترسی به آبشار را نشان می‌دهد، رسید. از آنجا تا پای آبشار حدود ۱۵ دقیقه راه است. این راه نسبتاً شیب‌دار است و از کنار درختانِ بادام می‌گذرد. در این بخش از راه صدای آب رودخانه شنیده می‌شود، اما رودخانه دیده نمی‌شود. در انتهای دره صخره‌هایی که بخشهای پایینی آنها پوشیده از گل‌سنگ است، ظاهر می‌شود و با عبور از یک پیچ کوچک در پشت صخره‌ها، آبشار چال‌مگس که حدود ۲۲ متر بلندی دارد و می‌توان گفت که بلندترین آبشار کوههای دارآباد است، دیده می‌شود.
آب این آبشار در تابستان و زمستان در جریان است، اما در بعضی روزهای گرم تابستان جریان آن به صورت قطره‌ای، و در بعضی جاها بسیار کم است و تمام مسیر ریزش آن روی صخره‌ها با خزه پوشیده شده است. در پای آبشار چند درخت بادام کهن‌سال وجود دارد که ریشه‌های آنها در آب است.
آب رودخانه با آب آبشار در این محل به هم می‌پیوندند و به طرف پایین دره و چشمۀ چهان و تنگۀ دارآباد می‌رود.
نمای این آبشار به مراتب زیباتر از دیگر آبشارهای منطقه است.
بنا به گفتۀ قدیمیهای دارآباد، مگس در گویش محلی به معنای زنبور عسل است و چون در قدیم اهالی روستا در این محل به کندوداری می‌پرداختند، این آبشار را چال‌مگس خوانده‌اند.
•
صفری، سیما، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ،برگرفته از مقاله «چال مگس، آبشار» ص۷۲۷.
