ده عنوانی که به تازگی ثبت شده اند :
السلام علیکم - مقاله دوم (زیارت جامعه)[ویرایش]
[ادامه]{{تورفتگی:a:
السّلام علیکم؛
محمد محمد خیر اخری[ویرایش]
[ادامه]محمد بن محمد خیراخری (م پس از
۵۱۸ هـ.ق) از خانواده‌ای عالم و دانشمند برخاسته است.
خانواده وی عمدتا از عالمان برجسته و بنام آن منطقه بودند.
او
حدیث را از امام ابوعبداللّه محمد بن احمد برقی استماع کرد و سپس به نقل آن احادیث پرداخت و محیی‌الدین قرشی او را در ردیف فقهای حنفی ذکر کرده است. اثر او «الامالی» است و در سنین جوانی پس از سال ۵۱۸ درگذشت.
ابوبکر محمد بن محمد بن احمد بن عبداللّه بن فضل خیراخری
مولد[ویرایش]
[ادامه]محمد بن بختیار مولّد (م
۵۸۰ هـ.ق) از شاعران برجسته
بغداد بود.
درباره لقب‌های او اختلاف است:
ابن خلکان علت نام‌گذاری «ابله» را بلاهت او دانسته، در حالی که برخی آن را به سبب هوشمندی‌اش به عکس تعبیر کرده‌اند.
وی شاعری خوش‌قریحه بود که در اشعارش میان صنعت و روانی جمع کرده و به سبب سبک ساده، الفاظ ناب و مضامین تغزلی توجه موسیقی‌دانان و خوانندگان را جلب کرده بود.
او در هجوگویی زبان‌تیز بود، اما خلفا و وزرا را نیز مدح می‌کرد.
مواعینی[ویرایش]
[ادامه]محمد بن ابراهیم مواعینی (م حدود
۵۷۰ هـ.ق) ادیب توانایی بود که در
اشبیلیه اقامت داشت.
او به عنوان کاتب نزد ابوحَفص حاکم اشبیلیه خدمت می‌کرد.
وی نزد استادانی چون ابن مغیث، ابن مکی، ابن عربی، ابن ابی‌الخصال و ابوبکر بن عبدالعزیز دانش آموخت.
از آثارش می‌توان به
الوشاح المفصّل،
ریحان الالباب و ریعان الشباب فی مراتب الاداب در دو مجلد بزرگ، و کتابی در امثال اشاره کرد.
ایشان در حدود ۵۷۰ (هجری قمری) در
مراکش درگذشت.
محمد بن حسن نحوی عجلانی[ویرایش]
[ادامه] محمد بن حسن بن رمضان نحوی عجلانی معروف به اخو ابن رمضان از دانشمندان
نحو و
لغت بود.
ابن ندیم در کتاب خود به
محمد عجلانی بعد از ذکر نام شخصی به اسم
ابوالجود قاسم بن محمد بن رمضان اشاره کرده است.
فؤاد سزگین حیات هر دو را در حدود سال
۳۵۰ هجری گزارش کرده و به جای
محمد بن حسن بن رمضان،
حسن بن محمد بن رمضان آورده و او را برادر قاسم بن محمد بن رمضان دانسته است.
آثار او شامل
اسماء الخمر و عصیرها و
کتاب الدیره است.
محمد بن موید خوارزمی[ویرایش]
[ادامه] محمد بن مؤید خوارزمی (حیات
۵۸۸ هـ.ق) از نویسندگان سده
ششم(هجری قمری) است.
اهل بغدادک خوارزم بود و از منشیان دربار علاءالدین تکش و پسرش قطب‌الدین محمد بن تکش به‌شمار می‌آمد.
دکتر صفا نثرش را از بهترین آثار کهن دانسته است. او در شعر نیز مهارتی کامل داشت.
التوسل الی الترسل و
رساله الحبسیه توسط او به رشته تحریر درآمده است.
برخی سال
۵۴۵ (هجری قمری) را به عنوان سال وفاتتش معرفی کرده‌اند.
محمد بن ابوبکر خوارزمی[ویرایش]
[ادامه]محمد بن ابی‌بکر خوارزمی (حدود
۵۱۰ هـ.ق)
محمد بن ابی‌بکر خمیر وبری زین‌الائمه خوارزمی از فقهای
حنفی بوده است.
از استادان او می‌توان به شمس‌الائمه بکر بن محمد بن علی زرنجری ( م
۵۱۲ هـ.ق) اشاره کرد.
کتاب الاضحیه از وی باقی مانده است.
سرانجام در سال ۵۱۰ (هجری قمری) وفات یافت.
ملطیوی[ویرایش]
[ادامه]محمد بن غازی ملطیوی (حیات
۵۹۸ هـ.ق) فاضل و دانشمند بود.
وی در آغاز دبیری و سپس وزارتِ ابوالفتح سلیمان‌شاه بن قلج ارسلان، پادشاه سلجوقیان روم (
۵۸۸ ـ
۶۰۰ هـ.ق) را بر عهده داشت.
به دستور او کتاب
مرزبان‌نامه مرزبان بن رستم (م
۳۰۲) را از زبان مازندرانی قدیم به
فارسی جدید ترجمه کرد و با اصلاحاتی، آن را
روضة العقول نامید.
محمد بن عبدالرحمان عتقی[ویرایش]
[ادامه] ابوعبدالرحمان محمد بن عبدالرحمان بن قاسم عتقی از نسل قبایل
حمیر،
مذحج و
کنانه در
تهامه بود که پس از اسارت به دست مسلمانان،
اسلام آوردند و
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) آنها را آزاد کرد.
او آشنا به علوم مختلف و متخصص در نجوم و تاریخ‌نگاری بود و به
دولت فاطمیان مصر وابسته بود.
وی به دلیل اتهام خیانت در نگارش تاریخ، از سوی
ابن کلس وزیر فاطمی خانه‌نشین شد.
عتقی در سال
۳۸۴ هجری در مصر درگذشت
محمد بن احمد عبدوسی[ویرایش]
[ادامه] ابوالحسن محمد بن احمد عبدوسی ملقب به مطبوع از شاعران غیرکاتب سده چهارم هجری است.
