کار بدون درآمد به معنای بهکارگیری توان انسان در خدمت دیگران است. این نوع کار در منطق دینی ارزش معنوی و اجتماعی بالایی دارد و موجب جلوگیری از هدررفت توان انسانی و تقویت همبستگی و رفع نیازهای جامعه میشود.
کار فعالیتی ارادی و هدفمند است. انسان با بهکارگیری توانمندیهای خود برای تولید، تغییر یا انتقال ارزش عمل میکند. این فعالیت در اسلام راهی مشروع برای کسب درآمد و جلوهای از مسئولیتپذیری اجتماعی و وسیلهای برای تحقق کرامت انسانی و عمران زمین محسوب میشود.
تقدم دعوت بر جهاد در فقه سیاسیاسلام، اصل بنیادینی است که بر تقدم منطق، اقناع و هدایت بر اعمال قهرآمیز دلالت دارد. بر اساس متون روایی و فقهی آغاز جنگ پیش از تحقق دعوت فاقد مشروعیت شرعی است و در برخی آراء مستوجب ضمان و مسئولیت تلقی میشود. دعوت شامل مراحل حکمت، موعظه و جدل است و باید به صورت فراگیر و از سوی مرجع واجد صلاحیت دینی انجام پذیرد. غایت جهاد
توسل به زور در فقه سیاسی و حقوق بینالملل از تلقی طبیعی جنگ به نظریه جنگ عادلانه و سپس اصل منع کاربرد زور تحول یافته است. با شکلگیری دولتهای مدرن و تجربه جنگهای جهانی، منع توسل به زور به قاعدهای آمره در نظام بینالملل بدل شد. منشور ملل متحد این اصل را تثبیت و استثناهای آن را به دفاع مشروع و امنیت جمعی محدود کرد. توسعه استثناها در حوزه حق تعیین سرنوشت و حقوق بشر، تنها در چارچوب تفسیر مضیق و نظم سازمانیافته بینالمللی پذیرفته میشود.
ديوان محاسبات در صدر اسلام در پاسخ به افزايش درآمدها، گسترش فتوحات و رشد جمعيت شكل گرفت و از الگوهاى ادارى ايرانى و رومى تأثير پذيرفت. در عهد پیامبر و آغاز خلافت، تشكيلات مالى منسجمى وجود نداشت، اما در دوران عمر با افزايش چشمگير اموال عمومى، نخستين ديوانها بهويژه ديوان لشگرى تأسيس شد. گزارشها حاكى از نقش همزمان شيوههاى رومى و ايرانى در ساماندهى ديوانها و حضور مأموران ايرانى در اداره مالى تا عصر امویان است.
