آتش‌پرستی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آتَشْ پَرَسْتی، عنوانی که غیر زردشتیان به
دین زردشتی داده‌اند.
از آن‌جا که اهم آیینهای دینی زردشتیان در حضور
آتش انجام می‌گیرد، از دیرباز پیروان این
دین را
آتش‌پرست به شمار آورده‌اند.
در کتابهای ادب و تاریخ فارسی و عربی آتش پرست معادل زردشتی،
مجوس ، و آتش‌پرستی مترادف با دین زردشتی، مجوسیت است.
اطلاق این عنوان احتمالاً از زمانی آغاز شده است که زردشتیان به تأسیس
معبد (
آتشکده ) روی آوردند (نک : آتش، آتشکده)، پیش از آن نویسندگان خارجی پرستش آتش را تنها مشخصه ممتاز این دین به شمار نیاورده‌اند.
زردشتیان خود همیشه منکر
عبادت آتش بوده‌اند و در معارضاتشان با صاحبان ادیان دیگر اعلام کرده‌اند که آتش را فقط «واسطه» عبادت
خدا دانسته‌اند و نه خود «خدا».
در
فرهنگ اسلامی ، پرستش آتش از مصادیق
شرک ، و تقدیس آن در حد شرک به شمار آمده و ظاهراً به همین دلیل است که در بسیاری روایات،
نماز خواندن در حالی که آتش در سوی
قبله نمازگزار باشد، منع شده است.
(۱) طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، تهران، ۱۳۸۷ق، ص ۸۶.
(۲) معین، محمد، مزدیسنا و ادب فارسی، دانشگاه تهران، ۱۳۳۸ش، ۱/۲۸۶ به بعد.
(۳) نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۸۱م، ۸/۳۸۰.
(۴) بویس، مری، زرتشتیان، لندن، ۱۹۷۹، ص ۶۴.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «آتش‌پرستی»، شماره۵۴.
