آل‌خرسان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خِرسان، آل، خِرسان، آل، خاندانی‌از عالمان و ادیبان‌شیعی نجف. نسب این خاندان از طریق محمد عابد به فرزند امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌رسد.
این خاندان علاوه بر شهرت در علم و ادب، عهده‌دار نظارت بر حرم مطهر امام‌علی علیه‌السلام و اداره امور زائران در نجف اشرف بوده‌اند.
خاندان خرسان در آغاز ساکن شهر حلّه بودند، سپس برخی از آنان به کربلا مهاجرت کردند تا این‌که سیدابوالحسن معصوم در قرن ششم در نجف اشرف اقامت گزید،
ازاین‌رو در قرن پنجم، ششم و اوایل قرن هفتم این خاندان به آل‌معصوم مشهور بودند،
اما شهرت این خاندان به اخرس، از زمان ابوالفتح ابن ابی‌محمدبن ابراهیم‌بن ابی‌فتیان غنائم‌بن عبداللّه‌بن حسن برکة است که به اخرس شهرت داشته و به فرزندان او بنواخرس گفته شده است.
برخی از مشهورترین افراد این خاندان عبارت‌اند از،
ابوالحسن معصوم‌بن احمدبن حسن حائری، جد اعلای آل‌خرسان که در قرن پنجم و ششم می‌زیسته و او را بسیار ستوده‌اند.
وی عهده‌دار امور حرم امام علی علیه‌السلام بود و بدین‌سبب مَقریزی
از وی با عنوان «امام مشهد علی» یاد کرده است. در زمان تولیت او طلائِع‌بن رُزِّیک، وزیر مقتدر فاطمیان به زیارت مرقد مطهر امام علی علیه‌السلام رفت و ظاهرآ میان این دو مناسبات خوبی برقرار شد، چنان‌که ابن‌رُزِّیک سالیانه مبلغی را نزد ابوالحسن معصوم می‌فرستاد.
شمس‌الدین محمدبن احمدبن علی، از عالمان و فقیهان (زنده در ۷۵۴) که کتابهای زادالسبیل در فقه و المشجَّرالکشّاف لاصول‌السادة‌الاشراف در نسب‌از جمله تألیفات اوست.
احمدبن درویش‌بن محسن، فقیه و ادیب. او در نجف به دنیا آمد و نزد فقیهان و بزرگان آن شهر دانش آموخت و از خواص و ملازمان شیخ موسی کاشف‌الغطا (متوفی ۱۲۴۳)، فقیه بزرگ عراق، و کاتب شخصی او شد و به همراه او به بسیاری از شهرهای ایران سفر کرد. او خطی خوش و در ادبیات مهارت داشت و به دو زبان عربی و
فارسی شعر می‌سرود.
وی در ربیع‌الآخر ۱۲۴۶ در نجف از دنیا رفت.
از جمله آثار وی می‌توان به مجموعه ادبی در دو جلد اشاره کرد.
حسن‌بن علی‌بن شکر، فقیه امامی قرن سیزدهم. او در حدود ۱۲۰۰ در نجف به دنیا آمد. فقه را در محضر شیخ‌محمدحسن صاحب جواهر (متوفی ۱۲۶۶) آموخت و در همان زمان مجلس درسی برپا کرد که عالمان بسیاری از دانش وی بهره بردند.
به درخواست برخی از تجار و اعیان بغداد به آن شهر رفت و تا پایان عمر مرجعیت مردم را برعهده گرفت و در ۱۲۶۵ در همین شهر درگذشت و در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
او علاوه بر تألیف رساله
های فقهی، کتابخانه نفیسی داشت که پس از مرگش در آتش سوخت.
جعفربن احمد بن درویش، عالم، ادیب و شاعر. او در ۱۷ ذیحجه ۱۲۱۶ به دنیا آمد
و پس از فراگیری مقدمات علمی در مجلس درس شیخ‌مرتضی انصاری حاضر شد. جعفربن احمد شعر کم می‌سرود،
اما مکاتبات بسیاری با شاعران و ادیبان معاصر خود داشت. امین
و خاقانی
بخشی از این مراسلات را
ذکر کرده‌اند. او در دوم رجب ۱۳۰۳ در نجف درگذشت.
از وی دو مجموعه ادبی برجای مانده است.
محمدحسین‌بن حسن‌بن علی، فقیه و ادیب و زاهد امامی. وی در نجف به دنیا آمد، دوره مقدماتی را نزد پدرش و سپس فقه و اصول را نزد فقیهانی چون محمدحسین کاظمی، میرزاحسین خلیلی و شیخ‌محمد طه نجف آموخت. وی مجلس درسی نیز برپا کرد. در سالهای آخر عمرش نابینا شد و در ۱۳۲۲ چشم از جهان فروبست.
از وی تقریرات درسهای فقه و اصول و دیوان شعر کوچکی باقی‌مانده است.
عبدالرسول‌بن محمدحسین‌بن حسن، فقیه زاهد و مجاهد امامی. وی پس از خواندن دروس مقدمات، مباحث فقه و اصول را نزد محمد طه نجف و دیگران آموخت. وی از جمله کسانی است که در رکاب فقیه مجاهد سیدمحمدسعید حبوبی• به جنگ با قوای انگلیس پرداخت.
او در ۲۱ محرّم ۱۳۶۱ درگذشت و در مقبره خانوادگی آل‌خرسان به خاک سپرده شد.
عبدالمرتضی بن موسی، فقیه و زاهد امامی. او پس از تکمیل دوره مقدماتی، فقه و اصول را نزد فقیهانی چون علی‌بن یاسین رفیش نجفی (متوفی ۱۳۳۴) و شیخ‌الشریعه اصفهانی و علم رجال را از ابوتراب خوانساری و حکمت را نزد شیخ‌نعمت‌اللّه دامغانی آموخت.
وی نیز از مجاهدان و مبارزان با استعمار انگلیس بود. او در ۲۷ ربیع‌الاول ۱۳۶۱ وفات کرد.
حسن‌بن عبدالهادی‌بن موسی، فقیه و محقق آثار علمای بزرگ شیعه. تولد وی را به اختلاف ۱۳۲۱
و ۱۳۲۶
ذکر کرده‌اند. پس از تکمیل دروس مقدمات، فقه و اصول را نزد فقیهانی چون سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی، آقاضیاء عراقی و رجال را نزد سیدابوتراب خوانساری و اخلاق را نزد شیخ‌علی قمی و حکمت را از محضر نعمت‌اللّه دامغانی کسب کرد.
وی در تحقیق و احیای شماری از آثار علمی شیعه سهمی اساسی داشت، از جمله تحقیق و چاپ تهذیب‌الاحکام شیخ‌طوسی همراه با شرح مشیخه آن در نجف‌اشرف در ۱۳۸۲
و تحقیق و چاپ الاستبصار شیخ‌طوسی همراه با مقدمه و شرح مشیخه آن.
روش شرح ایشان در شرح مشیخه بدین ترتیب است که در آغاز خلاصه‌ای از جرح و تعدیل راوی را
ذکر نموده، سپس به اختصار پاره‌ای از منابع رجال یا تراجم موجود وی را نقل کرده است.
اثر دیگر او تحقیق و چاپ کتاب من لایحضُرُه الفقیه همراه با مقدمه مبسوطی به نام حیاة‌الشیخ الصدوق به پیوست شرح مشیخه صدوق است که در ۱۳۷۹ در نجف‌اشرف به چاپ رسیده است.
وی علاوه بر این، کتابی در شرح‌حال خاندانش با عنوان یتیمة‌الزمان فی ما قیل فی آل خرسان تألیف کرده است.
محمدمهدی‌بن سیدحسن، محقق و مؤلف. وی در ۱۳۴۷ در نجف به‌دنیا آمد و پس از اتمام تحصیلات به نگارش و تحقیق روی آورده و آثار فراوانی را تحقیق و تألیف کرده است؛ از جمله کتابی در شرح‌حال عبداللّه‌بن عباس در چهار جلد
المشجَّر المبیَّن فی مَنْ
ذُکِرَ فی منتقلة الطالبیین
نشوة‌الامانی که منظومه‌ای است در ۷۸ بیت در نسب آل خرسان
و قَلائد العِقْیان فی ما قیل فی آل‌الخرسان.
وی همچنین تمام آثار باقی‌مانده از ابن‌ادریس حلّی را تحت عنوان موسوعة ابن‌ادریس حلّی (قم ۱۳۸۷ش) به چاپ رسانده است. وی علاوه بر این بر بسیاری از کتابها مقدمه نوشته است، که تمام این مقدمه‌ها در کتابی با عنوان مقدمات کتب تراثیة (قم ۱۳۸۵ش) به چاپ رسیده است. وی همچنین در کتاب اخیر، ضمن آوردن شرح حال خود، فهرست کاملی از آثارش (از جمله آثار چاپ نشده) آورده است.
منابع،
۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف‌الشیعة، چاپ علی‌نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳؛
۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام‌الشیعة، الحقائق الراهنة فی المائة الثامنة، چاپ علی‌نقی منزوی، بیروت ۱۹۷۵؛
۳) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الضیاءاللامع فی‌القرن التاسع، چاپ علی‌نقی منزوی، تهران ۱۳۶۲ش؛
۴) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الکرام البررة، قسم ۱ـ۲، مشهد ۱۴۰۴؛
۵) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، نقباءالبشر فی‌القرن‌الرابع عشر، مشهد، قسم ۱ـ۴، ۱۴۰۴؛
۶) جعفربن باقر آل‌محبوبه، ماضی‌النجف و حاضرها، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶؛
۷) ابن‌عنبه، عمدة‌الطالب فی انساب آل ابی‌طالب، بیروت، دارمکتبة الحیاة،؛
۸) ابن‌عنبه، الفصول‌الفخریه، چاپ جلال‌الدین محدث ارموی، تهران ۱۳۶۳ش؛
۹) سیدمحسن امین، اعیان الشیعة؛
۱۰) عبدالحسین امینی، شهداء الفضیلة، قم ۱۳۵۲ش؛
۱۱) محمدهادی امینی، معجم‌المطبوعات النجفیة، منذ دخول الطباعة الی‌النجف حتی‌الآن، نجف ۱۳۸۵/۱۹۶۶؛
۱۲) محمدهادی امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی‌النجف خلال الف عام، (نجف) ۱۴۱۳/ ۱۹۹۲؛
۱۳) محمدعلی جعفر تمیمی، مشهد الامام، او، مدینة‌النجف، نجف ۱۳۷۴/۱۹۵۵؛
۱۴) محمدعلی حبیب‌آبادی، مکارم‌الآثار، ج ۲، اصفهان ۱۳۶۲ش؛
۱۵) محمد حرزالدین، معارف‌الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، قم ۱۴۰۵؛
۱۶) علی خاقانی، شعراءالغری، او، النجفیات، نجف ۱۳۷۳/۱۹۵۴، چاپ افست قم ۱۴۰۸؛
۱۷) محمدعلی روضاتی، جامع‌الانساب، اصفهان ۱۳۳۵ش؛
۱۸) ضامن‌بن شدقم، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، چاپ کامل سلمان جبوری، تهران ۱۳۷۸ش؛
۱۹) محمدبن حسن طوسی، الاستبصار، چاپ حسن موسوی خرسان، تهران ۱۳۹۰؛
۲۰) کورکیس عواد، معجم‌المؤلفین العراقیین فی القرنین التاسع عشر و العشرین، بغداد ۱۹۶۹؛
۲۱) احمدبن علی مَقریزی، المواعظ و الاعتبار فی
ذکر الخطط و الآثار، چاپ ایمن فؤاد سید، لندن ۱۴۲۲ـ۱۴۲۵/ ۲۰۰۲ـ۲۰۰۴؛
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره.
