نیکی (احسان) عبارت است از انجام کار خیر و نفعرسانی مادی یا معنوی به دیگران، که در فقه و اخلاق اسلامی عملی پسندیده و مورد تاکید شرع بوده و مصادیقی چون کمک مالی، تعلیم، حمایت و خوشرفتاری با والدین، خویشاوندان و مؤمنان را در بر میگیرد. تعریف نیکی نیکی: نیکوکاری؛ احسان را میگویند. نیکی که از آن به احسان نیز تعبیر میشود، عبارت است از نیکوکاری، کار خوب و خیر در حق دیگران کردن که با منفعترسانی به آنان یا دفع ضرر از آنان محقّق میشود.
واجب تعلیقی واجبی است که وجوب آن تحقق یافته ولی انجام آن که واجب باشد به آینده موکول شده است، مانند حج که با پیدایش استطاعت وجوبش محقق میشود، ولی انجام آن در ماه ذیحجه میباشد .
كليساى كاتوليك در ایران نهادی مسیحی است که زیر نظر شورای اسقفی متشکل از سیزده کشیش اداره میشود. این کلیسا سه جامعه ارمنی، آشوری–کلدانی و لاتین را دربر میگیرد که از حیث پیشینه تاریخی و شیوههای آیینی متمایز هستند. حضور کاتولیکها در ایران از دوره صفویه تا سده هفدهم میلادی، عمدتاً در پی فعالیتهای میسیونری و نیازهای دینی جوامع مسیحی شکل گرفته است.
حضور كليساى پروتستان در ایران به عنوان یکی از جلوههای تنوع دینی معاصر، از سده نوزدهم و در پی فعالیتهای میسیونری انگلیسی و آمریکایی شکل گرفت. این جریان شامل شاخههایی چون کلیسای انجیلی، اسقفی (انگلیکان)، جماعت ربانی و ادونتیستهای روز هفتم است که هر یک ساختار و باورهای اعتقادی خاص خود را دارند. کلیساهای پروتستان در ایران با تنوع زبانی و سازمانی، بخشی از واقعیت اجتماعی و حقوقی اقلیتهای دینی در جامعه معاصر ایران به شمار میآیند.
كليساهاى ارتدكسى ارامنه از کهنترین نهادهای مسیحی هستند که با رسمیتیافتن مسیحیت در ارمنستان (۳۰۱ م) شکل گرفتند و از نظر اعتقادی در شمار کلیساهای مونوفیزیت قرار دارند. این کلیسا با پذیرش شوراهای نیقیه، قسطنطنیه و افسس و ردّ کالسدون، تابع دو مرکز اچمیادزین و انطلیاس است و اکثریت مسیحیان ایران را دربر میگیرد.
كليساى آشوريان نهاد دینی قوم آشوری است که پس از پذیرش مسیحیت با هویتی ملی شکل گرفت و به عنوان کلیسای شرق آشور یا کلیسای پارس شناخته میشود. این کلیسا پیرو آموزههای نسطوری است و به دو طبیعت انسانی و الهی مسیح باور دارد. جامعه آشوریان ایران از جایگاه حقوقی رسمی برخوردار بوده و یک نماینده در مجلس شورای اسلامی دارد. برخورداری از شبکه گسترده کلیساها، مدارس و مراکز فرهنگی، این جامعه
ابو محمّد، طلحة بن عبید اللّه (عونی مصری) شاعر برجسته قرن چهارم هجری بود که اشعارش با تشیّع و وفاداری به اهل بیت (علیهمالسلام) شناخته میشود، این اشعار بهصورت موزون توسط کاروانها به شهرها و بازارها منتقل میشد و در مجالس دینی با صدای بلند خوانده میگردید. پس از مرگ او، تشیّع او همچنان مشهور بود، حتی در فتنه بغداد سال ۴۴۳ هجری، قبر او سوزانده شد. او در فنون شعر
