ده عنوانی که به تازگی ثبت شده اند :
یاداشت روز[ویرایش]
[ادامه]بازخوانی بیانیه اقتصاددانان: نقدی بر بیانیه برخی اقتصاددانان و اساتید دانشگاه
▲ انتشار بیانیه‌ای از سوی گروهی از اقتصاددانان و اساتید دانشگاه در شرایط آتش بس موقت با دشمنان مستکبر، که خواستار
«تغییر پارادایم حاکم بر نظام حکمرانی» شده‌اند، واکنش‌های گسترده‌ای را برانگیخته است. این بیانیه در حالی صادر شده که کارنامه نظری و اجرایی بسیاری از امضاکنندگان آن، مبتنی بر اصول
نئولیبرالیسم بوده‌است؛ رویکردی که نه‌تنها در ایجاد عدالت اجتماعی و رفاه عمومی ناکام مانده، بلکه خود یکی از عوامل اصلی تعمیق نابرابری و بروز بحران‌های ساختاری در اقتصاد ایران به شمار می‌رود.
محمد بن یحیی جنزی[ویرایش]
[ادامه] محمد بن یحیی جنزی (
۴۷۶ ـ
۵۴۸ هـ.ق) فقیه، اصولی، مفسر، محدث، واعظ، شاعر و مفتی شافعی‌مذهب بود.
پدرش از مریدان ابوالقاسم قشیری بود.
وی تحصیل علم را از جوانی آغاز کرد و نزد علمای بزرگی همچون ابوحامد غزالی، ابومظفر خوافی و اسماعیل بن عبدالغافر فارسی دانش آموخت.
او در فقه و مناظره برجسته بود و به‌عنوان
استاد الفقها شناخته می‌شد.
وی تدریس در مدارس نظامیه نیشابور و هرات و نیز ریاست مذهب شافعی در نیشابور از جمله جایگاه‌های علمی او بود.
محمد بن حکم جذامی[ویرایش]
[ادامه] محمد بن حکم جذامی (م
۵۳۸ هـ.ق) فقیه، اصولی، متکلم، نحوی، لغوی و قاری بود.
او از خاندان ذوالوزارتین و نواده محمد بن احمد، حاکم مقتول شهر سالم، بود.
وی پس از مهاجرت به غرناطه و فاس، به قضاوت، تدریس و فتوا مشغول شد.
از برجسته‌ترین استادان او می‌توان به ابوولید باجی و عبدالدائم قیروانی اشاره کرد.
شاگردانی چون ابوالحسن لواتی از وی روایت کرده‌اند.
از آثار برجسته او می‌توان به
شرح الایضاح در نحو، دو کتاب در جدل و تألیفی در عقاید اشاره کرد.
محمد بن بحر رهنی[ویرایش]
[ادامه] ابوالحسین (ابوالحسن) محمد بن بحر بن سهل رهنی شیبانی کرمانی نرماشیری ادیب، تاریخدان، محدث، متکلم و فقیه امامی، از سیستان و منسوب به رهنه کرمان است و در نرماشیر زندگی می‌کرد.
او دانش خود را از اساتید متعددی آموخت.
وی به عنوان حافظ حدیث شناخته می‌شود که حدود هشت هزار حدیث را حفظ کرده بود.
پس از اندوختن دانش،
رهنی به تدریس پرداخت و بسیاری از شاگردان از او علم آموختند.
منابع شیعه و سنّی او را شیعه می‌دانند، اما برخی منابع متأخر به اشتباه او را از اهل سنّت قلمداد کرده‌اند.
یوسف بن ایوب همدانی[ویرایش]
[ادامه] یوسف بن ایوب همدانی (
۴۴۰ ـ
۵۳۵ هـ.ق) فقیه، صوفی، واعظ و نویسنده
شافعی مذهب بود.،
او پس از تحصیل در
بغداد نزد
ابواسحاق شیرازی، در شهرهای مختلف از جمله
اصفهان،
بخارا و
سمرقند به فراگیری علم پرداخت.
ایشان در مرو به تدریس
فقه و
حدیث مشغول شد و شاگردان بسیاری تربیت کرد.
مجالس موعظه وی در نظامیه بغداد شهرت فراوانی داشت.
او علاوه بر فقه و حدیث، در تفسیر و عرفان نیز دستی داشت.
خریبه[ویرایش]
[ادامه]خریبه (پیش از
۳۷۷ هـ.ق) شخصیتی شاعر که
الندیم او را در شمار شاعران آورده است.
نیز اشاره کرده گروهی اشعارش را گردآوری کرده‌اند.
نام دقیق ایشان و اینکه «خرَیبه» لقب است یا نام، مشخص نیست.
چند شخصیت نزدیک به این نام وجود دارند که ممکن است مراد الندیم یکی از آن‌ها باشد:
جریبه بن اشیم بن عمرو بن وهب، شاعر بنی‌اسد در دوران جاهلیت که بعدها
مسلمان شد.
جریبه بن عبدالصمد بن عیاض بن حریبه بن سعد بن اصبع کلبی مصری (م
۳۷۷ هـ.ق).
جریبه هجیمی، شاعر.
منصور بن خیر مغراوی[ویرایش]
[ادامه] منصوربن خیر مغراوی (م
۵۲۶ هـ.ق) اهل
اندلس بود.
او از استادان مشهور
علم قرائت در روزگار خویش به‌شمار می‌رفت.
وی از اساتیدی همچون ابومعشر طبری مقری و ابوعبداللّه محمد بن شریح بهره‌های فراوانی برد.
ایشان شاگردانی را تربیت کرد که یسع بن عیسی بن حزم، محمد بن ابی العیش طرطوشی و قاسم بن محمد بن زقاق از جمله آنانند.
کتاب
القرائات اثر به‌جا مانده از اوست.
وی در ماه
شوال سال ۵۲۶ (هجری قمری) در مالقه از دنیا رفت.
ابو جعفر محمد بن حسن همدانی[ویرایش]
[ادامه]ابوجعفر محمد بن حسن بن محمد همدانی (۴۴۰ ـ ۵۳۱ ه.ق) محدث، واعظ مشهور و از بزرگان صوفیه که در همدان متولد شد. به گفته سمعانی وی به منظور کسب علم و دانش به بسیاری از بلاد دوردست سفر کرد و کتاب هایی را به خط خود نسخه برداری نمود و استادان بسیاری را تجربه کرد.
محمد بن هارون رویانی[ویرایش]
[ادامه] ابوبکر محمد بن هارون رویانی فقیه و
محدث معتبر، از اساتید مختلفی
روایت کرده و نزد
علی بن محمد بن یوسف ذهبی شاگردی کرده است.
او برای یادگیری به
مصر و
بصره سفر کرد.
وی در سال
۳۰۷ هجری درگذشت.
اثر معروف
محمد بن هارون،
المسند است.
محمد بن علی جاوانی (مقاله‌دوم)[ویرایش]
[ادامه] محمد بن علی جاوانی (
۴۶۸ ـ
۵۶۱ هـ.ق) ادیب، لغوی، نحوی، شاعر و فقیه شافعی مذهب بود.
او در نوجوانی برای تحصیل به بغداد رفت.
وی از استادانی چون ابوحامد غزالی، علی بن محمد کیا هرّاسی و محمد بن حامد شاشی بهره برد.
او در فضل و علم سرآمد هم‌عصران خود شد و شاگردانی چون ابوالمظفر خزاعی داشت.
