منظور از "آیات صفات تنزیهی" آیات بیانگر تنزیه و پیراستن خداوند متعال از صفات اجسام و خصوصیات ممکنات است. از کتاب و سنت قطعی به روشنی ثابت شده است که خداوند به صفات اجسام و ویژگی‌های ممکنات که ملازم با حدوث و امکان و توام با نیاز و نقص است متصف نمی‌شود.
این‌ها، آیات محکم هستند که متشابهات قرآن به آن‌ها بازمی گردد؛ بنابراین هر آیه‌ای که ظاهرش انتساب صفت یا فعل حادثی به خداوند باشد، باید با آیات محکم سنجیده و معنایی که با اسمای حسنی و صفات علیای الهی منافات ندارد از آن‌ها فهمیده شود؛ مثلا آیاتی که نسبت آمدن به خدا داده یا دست و صورت و عین و نفس برای خدا ترسیم کرده است باید با توجه به آیات محکم تفسیر شود، و نیز باید گفته شود از تمام این اوصاف، آن معنایی منظور است که با ساحت قدس پروردگار سازگاری دارد. آیات صفت مجیء؛ آیات صفت قرب ؛ آیات صفت معیت .
[۵]معرفت، محمد هادی، ۱۳۰۹ -۱۳۸۵، التمهید فی علوم القرآن، ج۳، ص(۷۷-۱۳۴).
