به آيه «وَ ابْتَلُوا الْيَتٰامىٰ حَتّٰی إِذٰا بَلَغُوا النِّكٰاحَ فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوٰالَهُمْ ...» در باب حجر بر محجوریّت نابالغ، يعنی ممنوعيّت تصرف در اموالش، و نيز نهايت مدّت ممنوعيّت، يعنی زمان بلوغ و رشد، استدلال شده است.
