ابن‌سکری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبن سُکَّری، عمادالدین عبدالرحمان بن عبدالعلی بن علی (۵۵۳ - شوال ۶۲۴ق/۱۱۵۸- اکتبر ۱۲۲۷م)
فقیه و
قاضی‌القضاة شافعی مصری‌بود.
از زندگانی او اطلاع دقیقی در دست نیست.
نوشته‌اند وی نزد
شهاب‌الدین طوسی و
ظافر بن حسین فقه آموخته و از کسانی چون
ابراهیم بن سماقه و
ابوالحسن علی بن خلف کوفی و دیگران روایت کرده است.
ابن سکری در قاهره مقام قاضی‌القضاتی داشت و
خطیب جامع‌الحاکم در آن شهر بود.
وی یکی از قضات را به نام عبدالرحمان نویری، از آن جهت که در محاکمات قضایی براساس مکاشفات خود عمل می‌کرد از مقام قضا برکنار کرد.
او خود نیز پس از مدتی از منصب قاضی‌القضاتی برکنار شد و گفته شده که علت آن امتناع وی از درخواستی بود که راجع به
قرض گرفتن اموال
ایتام از او شد.
وی به همراه
فخرالدین ابن معلم از جانب الملک الناصر محمد ابن قلاون صالحی (حاکم مصر) مباشرت مخارج تعمیرات مسجد جامع ناصری را به عهده داشت و در مدرسه تقویّه تدریس می‌کرد.
از شاگردان وی در هیچ‌یک از مآخذ سخنی نیست. سبکی یکی از نظرات فقهی او را که ابن رفعه در کتاب المطلب خود نوشته، بیان کرده است.
در منابع تن‌ها این ۳ اثر به وی نسبت داده شده است: شرح
صحیح مسلم ،
حواشی بر کتاب مشهور
الوسیط و تألیفی در مسأله دور.
(۱) ابن دقماق، ابراهیم، الانتصار لواسطة عقد الامصار، بولاق، ۱۳۱۰ق/ ۱۸۹۳م.
(۲) اسنوی، عبدالرحیم، طبقات الشافعیة، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۱ق/۱۹۷۱م.
(۳) حاجی خلیفه، کشف الظنون.
(۴) ذهبی، محمد، العبر، به کوشش ابوهاجر محمد سعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
(۵) سبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة الکبری، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو، و محمود محمد طناجی، قاهره، ۱۳۸۳ق/ ۱۹۶۴م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌سکری»،ج۳، ص۱۳۱۹. zwnj;، ابراهیمzwnj; الظنون، ج۱، ص۵۵۸.
