ابوجعفر محمد بن علی بن شهرآشوب، ملقب به رشیدالدین، عزالدین و شیخ الطائفه، مکنی به ابوعبدالله و مشهور به اِبْنِ شَهْرْ‌آشوب (۴۸۹-۱۶ شعبان ۵۸۸ ق/ ۱۰۹۶-۲۷ اوت ۱۱۹۲ م)، مفسر، محدث، ادیب و از فقیهان و عالمان بزرگ و معروف شیعه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری بود. وی برای تحصیل علوم دینی به شهرهای مختلف ایران، بغداد، حله، موصل و حلب سفر کرده و علاوه بر کسب علم از علمای بزرگ عصر خویش به تدریس، تربیت شاگردان، تالیف و نشر معارف اسلامی پرداخته است. او اجازه نقل حدیث داشته و یکی از اساتید علم حدیث و اجازه نقل حدیث بود. ابن شهرآشوب در اكثر علوم اسلامی تألیفات و تصنیفاتی ارزنده دارد که کتاب مناقب آل ابی طالب و معالم العلماء از مهم‌ترین آنهاست. او در طول زندگی خویش همواره در راه احیای مكتب اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) و رشد و استحكام حوزه‌های علوم اسلامی كوشش فراوانی از خود نشان داد. دانشمندی بود كه در تمام علوم اسلامی مقامی بس بلند به دست آورد و در تربیت شاگرد و تحقیق و تصنیف تا واپسین لحظات زندگی تلاش كرد.
ابن شهرآشوب ممکن است در مقالات ذیل به آن پرداخته شده باشد:
