ابوالصلاح تقی الدین حلبی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالصلاح تقی الدین حلبی (
۳۷۴ ـ
۴۴۷ ه.ق)، در
حلب متولد شد.
او از علمای برجسته
شیعه و مورد اعتماد فریقین (شیعه و
سنی) و در
فقه اهل بیت (علیهم‌السلام) علامه بود.
'وی از شاگردان
شیخ طوسی و
سید مرتضی بود و در حلب جانشین سید مرتضی شد.
او در بسیاری از علوم از جمله
فقه،
حدیث،
کلام مهارت و از علم
پزشکی نیز آگاهی داشت.
آثار برجسته وی شامل الکافی فی اصول الدین و فروعه، المرشد فی طریق التعبد و تقریب المعارف است.
وی در
محرم سال ۴۴۷ (هجری قمری) درگذشت.
ابوالصلاح تقی الدین بن نجم الدین بن عبیداللّه حلبی در سال ۳۴۷ (هجری قمری) ، در حلب به دنیا آمد.
او از فقهای به‌نام، محدثی زبردست، متکلم و از علمای شیعه و مورد اعتماد فریقین (شیعه و سنی) بود که به علم پزشکی نیز آگاهی داشت.
حلبی برای کسب معارف بیشتر، سه بار به
عراق سفر کرد.
وی در
تقوا و
زهد زبانزد خاص و عام بود؛ حتی برخی از علما و بزرگان
اهل سنت او را ستوده و گفته اند او از پاک ترین مردم بود.
او
نمازهای واجب را همیشه در
مسجد و به جماعت برگزار می کرد و در فقه اهل بیت علامه بود.
تقی الدین یکی از شاگردان برجسته شیخ طوسی و سید مرتضی بود که علوم گوناگون را از آنان آموخت و در بسیاری از علوم جانشین سید مرتضی در حلب بود.
قاضی عبداللّه رازی و
شیخ تواب مصری از جمله شاگردان او بودند و
ابن براج (معاصر شیخ طوسی) از او روایت کرده است.
تألیفات
ابوالصلاح به قرار ذیل است:
• الکافی فی اصول الدین و فروعه؛ • التهذیب؛ • المرشد فی طریق التعبد؛ • العمده فی الفقه؛ • تدبیر الصحه؛ • دفع؛ • شبه الملاحده؛ • البدایة فی الفقه؛ • شرح الذخیرة للمرتضی؛ • تقریب المعارف؛ • الشافیه؛ • الکافیه؛ برخی از منابع کتاب دیگری تحت عنوان •المعراج به او نسبت داده‌اند.
تقی الدین سرانجام در محرم سال ۴۴۷ (هجری قمری)، هنگامی که از
حج بر می گشت در منطقه
رمله درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابوالصلاح تقی الدین حلبی»، ج۳، ص۱۰۶.
