• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابوعلی احمد بن جعفر دینوری نحوی بغدادی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


ابوعلی احمد بن جعفر دینوری نحوی بغدادی (م ۲۸۹ هـ)، از بزرگان علم نحو در قرن سوم هجری قمری بوده است.


ابوعلی احمد بن جعفر دینوری نحوی بغدادی، اهل دینور، از توابع کرمانشاه بود.
[۱] زرکلی، خیرالدین بن محمود، الاعلام، ج۱، ص۱۰۷.    
برای تحصیل علم به بصره و بغداد رفت و نزد مازِنی و مبرد علم نحو را فرا گرفت و در شمار بزرگان علم نحو درآمد.
دینوری راهی مصر شد و اهالی آنجا از او بهره علمی فراوانی بردند و در آنجا کتاب المهذّب را در علم نحو نوشت و در آن به آرای کوفیین و بصریین اشاره کرده و بر اخفش نحوی اشکال و خرده گرفت، لذا زمانی که اخفش به مصر وارد شد، او مصر را ترک کرد و به بغداد رفت و تا زمانی که اخفش از مصر بیرون رفت، وی در بغداد بود. سپس راهی مصر شد و تا زمان مرگش در مصر بود.

دینوری تا زمان مرگش به سال ۲۸۹ هـ در مصر بود.
[۲] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۲۰۶.    
ذهبی سال وفاتش را ۲۸۷ هـ ذکر کرده است.
[۳] ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۱، ص۵۴.    


دینوری، کتاب المهذّب و کتاب‌های اصلاح المنطق و مختصر فی ضمائر القرآن را نوشته است.
[۴] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۱۷۷.    


برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
[۵] سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۳۰۱.    
[۶] موسوی خوانساری، محمد باقر، روضات الجنات، ج۱، ص۲۰۵.    
[۷] بابانی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۵۳.    
[۸] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۲، ص۵۴۵.    
[۹] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۲، ص۲۵۱.    
[۱۰] کحاله، عمر رضا، معجم المؤلفین، ج۱، ص۱۸۲.    
[۱۱] حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۰۸۷.    
[۱۲] حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۹۱۴.    
[۱۳] دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۹۷۳.
[۱۴] تفضلی، آذر و فضائلی، مهین، فرهنگ بزرگان، ص۳۱.
[۱۵] سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۳۰۳.


۱. ↑ زرکلی، خیرالدین بن محمود، الاعلام، ج۱، ص۱۰۷.    
۲. ↑ حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۲۰۶.    
۳. ↑ ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۱، ص۵۴.    
۴. ↑ صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۱۷۷.    
۵. ↑ سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۳۰۱.    
۶. ↑ موسوی خوانساری، محمد باقر، روضات الجنات، ج۱، ص۲۰۵.    
۷. ↑ بابانی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۵۳.    
۸. ↑ حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۲، ص۵۴۵.    
۹. ↑ مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۲، ص۲۵۱.    
۱۰. ↑ کحاله، عمر رضا، معجم المؤلفین، ج۱، ص۱۸۲.    
۱۱. ↑ حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۰۸۷.    
۱۲. ↑ حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۹۱۴.    
۱۳. ↑ دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۹۷۳.
۱۴. ↑ تفضلی، آذر و فضائلی، مهین، فرهنگ بزرگان، ص۳۱.
۱۵. ↑ سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۳۰۳.


پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۳۴، برگرفته از مقاله «ابوعلی احمد بن جعفر دینوری نحوی بغدادی».



جعبه ابزار