اراده2
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اراده به
شوق شدید به تحقق فعل اطلاق می‌شود.
اراده، یکی از صفات نفس است که به
ایجاد یا ترک فعلی تعلق می‌گیرد و دارای مقدماتی، از جمله مرحله تصور است؛ یعنی
انسان ابتدا چیزی را
تصور نموده و سپس بررسی می‌کند که آیا فایده و مصلحتی دارد یا نه، بعد از
تصدیق فایده آن، به آن تمایل پیدا می‌کند و به دنبال آن، هیجانی در نفس او پیدا شده و در پایان، حالت نفسانیه‌ای به نام «
اراده » برای وی پدید می‌آید که از آن به «شوق مؤکد» تعبیر نموده‌اند.
برخی از
اصولیون ، اراده و
طلب را یکی دانسته و برخی دیگر، میان این دو، فرق گذاشته‌اند.
درباره تأثیر اراده در موضوع له
الفاظ نیز میان اصولیون اختلاف است؛ عده‌ای موضوع له الفاظ را ذات معانی می‌دانند، ولی برخی دیگر معتقدند که موضوع له الفاظ، معنای مراد است؛ یعنی اراده استعمال کننده جزء معنای موضوع له است.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «اراده».
