• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اسعد گرگانی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




اسعد گرگانی، (م ۴۴۶ق) شاعر معروف ایرانی و داستان‌سرای نیمه اول قرن پنجم هجری، به‌ویژه به خاطر منظومه «ویس و رامین» شناخته می‌شود که داستان عشق رامین برادر موبدی به ویس، شاهزاده اشکانی را روایت می‌کند.
آثار او به سادگی و فصاحت بیان شده و به تأثیرات فلسفی در متن کم‌تر اشاره شده است،
نظامی گنجوی در اشعار خود از او تأثیر پذیرفته است.
او به صورت عمده در زمان طغرل سلجوقی زندگی کرد.
او پس از سال ۴۴۶ هجری وفات یافت.



فخرالدین اسعد گرگانی از شاعران مشهور و داستان سرایان بزرگ ایران که در علوم متداول روز نیز بهره‌ای وافر داشت و در نیمه اول قرن پنجم هجری می‌زیست.
[۱] صفا، ذبیح‌الله، گنج و گنجینه، ص ۵۵۷.
[۲] فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ص ۳۶۴.

برخی به اشتباه او را معاصر محمود بن محمد بن ملکشاه سلجوقی م ۵۲۵ه دانسته‌اند؛
[۳] هدایت، رضا‌قلی خان، مجمع الفصحاء،
ولی از آن‌جاکه فخر گرگانی در منظومه خود تنها به مدح مؤسس این سلسله، طغرل سلجوقی (۴۲۹ ـ ۴۵۵ه)، پرداخته
[۴] گرگانی، اسعد، ویس و رامین ص ۷ ـ ۱۶۳
و از سلطان دیگری یاد نکرده، روشن می‌شود وی در زمان طغرل می‌زیسته و دوران بالندگی و شهرتش مصادف با حکومت این پادشاه بوده است.


فخرالدین تنها اثر او منظومه ویس و رامین است.
[۵] گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص۴۱۷.
دولت شاه سمرقندی به اشتباه این اثر را به نظامی عروضی و بار دیگر به نظامی گنجوی نسبت داده است.
[۶] سمرقندی، دولتشاه، تذکرة الشعراء، ص ۱۰۶.

گرگانی، داستان دلباختگی رامین برادر موبدی از موبِدان عهد اشکانی به ویس، شاهزاده اشکانی را بین سال‌های ۴۴۶ تا ۴۵۵ه از زبان پهلوی به نظم فارسی برگرداند.
[۷] صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۲، ص۳۷۶.
> اسعد گرگانی که این منظومه را به سفارش حاکم اصفهانی سروده، پس از وصف و ستایش خداوند، مدح طغرل، وزیر معروف او خواجه عماد الدین ابونصر منصور و همچنین حاکم اصفهان ابوالفتح مظفر به داستان مذکور پرداخته است.
[۸] گرگانی، اسعد، ویس و رامین، ص ۱ - ۲۲.

وی اثر خود را در عین سادگی، با فصاحت و بلاغت آراسته و معلومات فلسفی او جز در مقدمه، در باقی منظومه و داستان تأثیری نداشته است؛ ازاین رو اشعار او خالی از اصطلاحات پیچیده علمی است.
[۹] سمرقندی، دولتشاه، تذکرة الشعراء، ج۲، ص۳۷۶.

نظامی گنجوی هنگام سرودن خسرو و شیرین به بسیاری از موارد این کتاب نظر داشته و از آن الهام گرفته است. به غیر از ویس و رامین چند قطعه دیگر از اشعار را به فخر گرگانی نسبت داده‌اند؛
[۱۰] گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص ۷۱۲، ۷۷۸.
[۱۱] فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ص ۳۶۵.
[۱۲] بیگدلی، آذر، آتشکده آذر، ص۸۰۴.
ولی عوفی، به غیر از ویس و رامین تنها از آگاهی خود بر یک قطعه کوتاه از اشعار او خبر داده و آن را نقل کرده است.
[۱۳] گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص۴۱۷.



او پس از سال ۴۴۶ه و گویا در اواخر عهد طغرل وفات کرد.
[۱۴] صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۲، ص۳۷۲.

دیگر منابع:
[۱۵] مجمل التواریخ و القصص، ص۹۴.
[۱۶] نوائی، علی‌شیر، تذکره مجالس النفائس، ص۳۳۳.
[۱۷] فخرالزمانی قزوینی، ملا عبدالنبی، تذکره میخانه، ص۱۴.
[۱۸] هاشمی سندیلوی، احمدعلی، تذکره مخزن الغرائب، ص۲۶.
[۱۹] حسینی قزوینی، فضل‌الله، المعجم فی معاییر أشعار العجم، ص۸۲، ۱۰۴ و ۱۷۵.
[۲۰] مردانی، نصرالله، ستیغ سخن، ص ۱۰۰.
[۲۱] صفا، ذبیح‌الله، گنج و گنجینه، ص ۱۵۰.
[۲۴] خیام‌پور، عبدالرسول، فرهنگ سخنوران، ص۴۳۵.
[۲۵] نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران، ج۱، ص۵۱.
[۲۶] براون، ادوارد، تاریخ ادبیات ایران ص ۱۷۰.
[۲۷] موریسن، جرج، تاریخ ادبیات ایران از آغاز تا امروز، ص ۱۹، ۳۴، ۴۵، ۴۹ ـ ۵۱ و ۶۴.

۱. صفا، ذبیح‌الله، گنج و گنجینه، ص ۵۵۷.
۲. فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ص ۳۶۴.
۳. هدایت، رضا‌قلی خان، مجمع الفصحاء،
۴. گرگانی، اسعد، ویس و رامین ص ۷ ـ ۱۶۳
۵. گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص۴۱۷.
۶. سمرقندی، دولتشاه، تذکرة الشعراء، ص ۱۰۶.
۷. صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۲، ص۳۷۶.
۸. گرگانی، اسعد، ویس و رامین، ص ۱ - ۲۲.
۹. سمرقندی، دولتشاه، تذکرة الشعراء، ج۲، ص۳۷۶.
۱۰. گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص ۷۱۲، ۷۷۸.
۱۱. فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ص ۳۶۵.
۱۲. بیگدلی، آذر، آتشکده آذر، ص۸۰۴.
۱۳. گرانویل براون، ادوارد، لباب الالباب، ص۴۱۷.
۱۴. صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۲، ص۳۷۲.
۱۵. مجمل التواریخ و القصص، ص۹۴.
۱۶. نوائی، علی‌شیر، تذکره مجالس النفائس، ص۳۳۳.
۱۷. فخرالزمانی قزوینی، ملا عبدالنبی، تذکره میخانه، ص۱۴.
۱۸. هاشمی سندیلوی، احمدعلی، تذکره مخزن الغرائب، ص۲۶.
۱۹. حسینی قزوینی، فضل‌الله، المعجم فی معاییر أشعار العجم، ص۸۲، ۱۰۴ و ۱۷۵.
۲۰. مردانی، نصرالله، ستیغ سخن، ص ۱۰۰.
۲۱. صفا، ذبیح‌الله، گنج و گنجینه، ص ۱۵۰.
۲۲. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۲۰۲۵.    
۲۳. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۹، ص۳۳۶.    
۲۴. خیام‌پور، عبدالرسول، فرهنگ سخنوران، ص۴۳۵.
۲۵. نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران، ج۱، ص۵۱.
۲۶. براون، ادوارد، تاریخ ادبیات ایران ص ۱۷۰.
۲۷. موریسن، جرج، تاریخ ادبیات ایران از آغاز تا امروز، ص ۱۹، ۳۴، ۴۵، ۴۹ ـ ۵۱ و ۶۴.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله « اسعد گرگانی»، ج۳، ص۹۵.






جعبه ابزار