علم معانی یکی از سه علم تشکیل دهنده علم بلاغت است که با رعایت آن، از خطا در رساندن مقصود گوینده به ذهن شنونده جلوگیری می‌شود. سخن در معانی و بیان، به اعتبار لفظ، فصیح خوانده می‌شود؛ زیرا نگاه فصاحت به مجرد لفظ است. و به اعتبار لفظ و معنی، بلیغ خوانده می‌شود؛ زیرا نگاه بلاغت به هر دو سو است؛ اما بدیع را نه فصیح می‌دانند و نه بلیغ؛ زیرا بدیع، امری خارجی است که مقصود آن تنها آراستن کلام است.
اسلوب معانی قرآن، به شیوه خاص قرآن کریم در به کارگیری الفاظ اشاره دارد که آن را از هرگونه اشتباه در رساندن معانی موردنظر مصون می‌دارد و مفاهیم وحیانی را به بهترین وجه و بدون هیچ نقصی به مخاطب می‌رساند.
