• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

افّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


افّ یکی از مفردات نهج البلاغه، واژه‌ای است که از تنفر حکایت می‌کند؛ هنگامی از زبان انسان صادر می‌شود که نسبت به چیزی یا موضوعی اظهار کراهت دارد.


کلمه‌ای است که از تنفّر حکایت دارد، چون انسان چیزی را مکروه دارد، در مقام اظهار کراهت می‌گوید: افّ.

حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) به بت پرستان فرمود: «اُفٍّ لَکُمْ وَ لِمٰا تَعْبُدُونَ».
[۱] انبیاء/سوره۲۱، آیه۶۷.    
این کلمه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.

حضرت امیر (علیه‌السّلام) پس از ختم غائله خوارج به وقت ترغیب مردم به جنگ با معاویه، فرمود: «افّ لکم لقد سئمت عتابکم ارضیتم بالحیاة الدنیا من الآخرة عوضا؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۷۸، خطبه۳۴.    
افّ بر شما آنقدر ملامتتان کردم تا خسته شدم آیا به عوض آخرت به دنیا راضی شده‌اید.» و نیز در خطبه‌ی ۱۲۵،
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۸۳، خطبه۱۲۵.    
از همین کلمه اسفاده نموده است.

۱. ↑ انبیاء/سوره۲۱، آیه۶۷.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۷۸، خطبه۳۴.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۸۳، خطبه۱۲۵.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، «مفردات نهج البلاغه»، ص۵۳.    


رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | مفردات نهج البلاغه | واژگان قرآنی | واژه شناسی
جعبه ابزار