الاه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
الاه یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
معبود می‌باشد که
حضرت امیر (علیه‌السلام) حقانیّت خویش را با همین کلمه بیان نموده است.
الاه به معنای معبود و مصدر آن به معنی عبادت و تحیّر آید. اله مثل فعال به معنی مفعول مالوه و معبود است، در اقرب الموارد گودید: «اله الاهة: عبد عبادة - اله الها: تحیّر.» بنابراین اگر آن به معنی تحیر باشد،
خدا را از آن جهت اله گوییم که عقول در درک ذات او متحیّر هستند و اگر به معنی عبادت بگیریم از آن سبب اله گوییم که او معبود است.
راغب در
مفردات گوید: حق آن بود که این کلمه جمع بسته نشود، چون سوای خدا معبودی نیست لیکن عرب به اعتقاد خود که معبودهایی هست، آن‌را جمع بسته و گفته‌اند: آلهه.
این کلمه در «نهج البلاغه» به صورت مفرد و جمع هر دو آمده است.
آن حضرت در حقانیت خویش می‌فرماید: «فوالذی لا اله الاّ هو انّی لعلی جاّدة الحّق و انّهم لعلی مزلّة الباطل؛
به خدایی که جز او معبود نیست من در راه حقّم و آنها در پرتگاه باطل.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الاه»، ص۶۰.
