بئس

بئس (به کسر باء) از مفردات نهج البلاغه، فعل ذمّ به معنای مذمّت و سرزنش می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) ستم کردن به دیگران را به‌عنوان بدترین توشه برای آخرت، با این واژه بیان نموده است.

بئس (به کسر باء) فعل ذمّ است و در تمام ذّم‌ها به کار می‌رود؛ چنان‌که واژه‌ی «نعم» در تمام مدح‌ها بکار می‌رود. اصل آن از «بؤس» به معنی ناپسند است.

آن حضرت (علیه‌السلام) در این خصوص فرموده است: «بئس الزاد الی المعاد العدوان علی العباد؛ بد توشه‌ای است برای روز معاد، ستم کردن به بندگان خدا.»

این لفظ هفت بار در نهج البلاغه آمده است.

۱.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۰۷، حکمت۲۲۱.
۲.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۰۲، نامه۳۱.