• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بارد

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بارد (بر وزن فاعل) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای شی‌ء خنک و سرد می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه، در مورد زمان آغاز حرکت به سوی جبهه جنگ، توصیف مؤمنین، و... استفاده نموده است.


بارد (بر وزن فاعل) به معنای شی‌ء خنک و سرد آمده است.

این واژه در خطبه ۲۲۱ دو بار آمده است
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۱، خطبه۲۲۱.    
و گاهی مراد از آن گوارائی است. چنان‌که درباره مؤمنان فرموده: «و اوجفوا علی المحّجة فظفروا بالعقبی الدائمة و الکرامة الباردة؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۷۴، خطبه۱۱۶.    
راه حق را به سرعت رفتند تا به آخرت دائم و کرامت گوارا رسیدند.»
منظور از «برد العیش» در خطبه ۷۲،
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۰۱، خطبه۷۲.    
نیز همان است.
به اول روز و آخر آن که هوا خنک است «بردین» گویند چنان‌که آن حضرت به معقل بن قیس ریاحی آنگاه که او را با سه هزار نفر به طرف معاویه فرستاد می‌نویسد: «و لا تقاتلنّ الّا من قاتلک و سر البردین و غوّر بالنّاس و رفّه فی السیر؛
[۴] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۷۲، نامه۱۲.    
جنگ نکن مگر با آنکه با تو بجنگد، در اول و آخر روز حرکت کن و در وقت غائره و حرارت روز آن‌ها را استراحت بده و در حرکت رفاه به وجود آور، خودت و مرکبت و دیگران را ناراحت مکن.»

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۱، خطبه۲۲۱.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۷۴، خطبه۱۱۶.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۰۱، خطبه۷۲.    
۴. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۷۲، نامه۱۲.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بارد»، ص۱۲۷.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار