باغ دره اوین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باغ ـ دره اوین bāq-darre-ye evīn ، یکی از دره‌های پرآب و اصلی دامنۀ جنوبی
توچال.
باغ‌درۀ اوین که درواقع، مسیر رودخانۀ درکه است، دره‌ای با شیب بسیار تند است که از شمال به جنوب امتداد می‌یابد. این دره از سمت غرب قلۀ توچال و از منطقه‌ای به نام گردنه
شاه‌نشین یا هومندِ (در گویش محلی به معنای منطقۀ هموار و مسطح) شاه‌نشین آغاز، و در منطقۀ اوین خاتمه می‌یابد.
رودخانۀ
درکه از
اوین به سمت جنوب، مسیر نسبتاً همواری دارد و مسیل بزرگ و عمیقی را در طول هزاران سال ایجاد کرده که عرض آن حدود ۲۰۰ متر و میانگین ژرفای آن حدود ۳۰ متر است، و به جلگۀ
ری ختم می‌شود. مسیل یادشده امروزه در حد فاصل اوین و
سعادت‌آباد و به موازات بزرگراه شهید چمران است و از غرب این بزرگراه به سمت جنوب ادامه می‌یابد. ادامۀ مسیر این دره در دامنه‌های قلۀ توچال تا دشت
ری از مناطق نسبتاً هموار با شیب ملایمی عبور می‌کند.
سرچشمه‌های باغ‌درۀ اوین یا رودخانۀ درکه در منطقۀ هومند شاه‌نشین دارای دو شاخۀ فرعی است.
شاخه شرقی این رودخانه از غرب ایستگاه ۷ تله‌کابین و از مراتع گردنۀ
شهرستانک آغاز می‌شود و در جهت شمال شرق به جنوب غرب، مسیر رودخانۀ کوچک
چهل‌چشمه را طی می‌کند و در غربِ محلی به‌نام
تخت دره‌ده و منطقۀ
پلنگ‌چال به شاخۀ غربی متصل می‌شود. مسیر این شاخه از سرچشمۀ رودخانۀ درکه به‌سبب واقع‌شدن در ارتفاع بیش از ۰۰۰‘ ۳ متر، بسیار سرسبز و باطراوت است، اما مسیر کوهنوردی معینی در آنجا وجود ندارد.
شاخۀ غربی سرچشمۀ رودخانۀ درکه دارای حداقل ۵ شعبۀ فرعی با جهت شمال به جنوب و شمال غرب به جنوب شرق است. همۀ شعبه‌های فرعی این شاخۀ رودخانه در محل پلنگ‌چال با موقعیت جغرافیایی ˚۵۱ و ´۲۲ و ´´۳۰ طول شرقی، و ˚۳۵ و ´۵۲ و ´´۱۰ عرض شمالی در ارتفاع متوسط ۹۰۰‘ ۲ متری به شاخۀ شرقی می‌پیوندند. این دو شاخۀ سرچشمۀ رودخانۀ درکه پس از اتصال به یکدیگر در جهت جنوب ادامۀ مسیر می‌دهند و در فاصلۀ حدود ۳۰۰ متری جنوب منطقۀ پلنگ‌چال، شعبۀ دیگری از رودخانه به‌نام
سیاه‌سنگ از سمت غرب به آن می‌پیوندد؛ محل پیوستن رودخانۀ سیاه‌سنگ به رودخانۀ درکه را
دوآب می‌نامند. از سمت غرب ایستگاه شمارۀ ۵ تله‌کابین، چند درۀ باریک با طول حداکثر ۳۰۰ متر، آب چند چشمه را به رودخانۀ درکه می‌رسانند.
رودخانۀ اصلی پس از طی مسیری حدود ۹۰۰ متر، از منطقۀ دوآب در جهت جنوب، به مزرعه و منطقۀ تخت
یوردپلنگ می‌رسد. پس از تخت یوردپلنگ، مسیر رودخانۀ درکه به‌سبب پیشروی کوه
کُماچال از شرق به غرب و کوه
کازا از غرب به شرق، در موقعیت جغرافیایی ˚۵۱ و ´۲۲ و ´´۳۰ طول شرقی، و ˚۳۵ و ´۵۰ و ´´۲۰ عرض شمالی و ارتفاع متوسط ۳۰۰‘ ۲ متر، تنگ و باریک می‌شود و عبور از آن به سختی صورت می‌گیرد. حدود ۲۰۰ متر پایین‌تر از این محل، بار دیگر مسیر دره‌ای که رودخانۀ درکه در آن جریان دارد، فراخ‌تر و وسیع‌تر می‌شود و چند دره و چشمه از سمت شرق و چند دره و چشمه، ازجمله چشمۀ
کارا، از سمت غرب به رودخانۀ درکه منتهی می‌شوند. مسیر رودخانۀ درکه بار دیگر، در موقعیت جغرافیایی ˚۵۱ و ´۲۲ و ´´۳۰ طول شرقی، و ˚۳۵ و ´۴۸ و ´´۱۵ عرض شمالی و در ارتفاع متوسط ۰۰۰‘ ۲ متری باریک و تنگ شده و هفت‌حوض نامیده می‌شود.
رودخانۀ درکه پس از عبور از محل هفت‌حوض، به روستای درکۀ قدیم ــ که امروزه یکی از محله‌های
شمیران است ــ می‌رسد و پس از گذشتن از مرکز آن، در مسیر جنوب، از سمت غرب دانشگاه شهید بهشتی (ملی سابق) و شرق زندان
اوین عبور می‌کند و به محلۀ مسکونی
اوین وارد می‌شود. رودخانۀ درکه از این محل به بعد دیگر شیب تند قبلی را ندارد و از مسیل عمیق و بزرگی به سمت جنوب ادامه می‌یابد. هرچند امروزه رودخانۀ درکه آب فراوان و خروشان سابق را ندارد و آب سرچشمه‌های آن در طول مسیر به داخل منابع ذخیرۀ آب هدایت می‌شود و مورد مصرف مناطق مسکونی قرار می‌گیرد، عمق و وسعت مسیل کنونی رودخانه فراوانی آب آن را در طول تاریخ نشان می‌دهد.
تنگه‌ای که آب رودخانۀ درکه در آن جریان دارد، از سرچشمه‌های اولیۀ آن (هومند شاه‌نشین) تا روستای درکه، رودخانۀ درکه، و از آن به بعد تا روستای قدیم اوین، باغ‌درۀ اوین نامیده می‌شود. این دره و آب جاری در آن یکی از رودخانه‌های اصلی و دائمی دامنۀ جنوبی البرز مرکزی است و آب آن با ایجاد نهرهای فرعی، به روستاهای
ولنجک،
زعفرانیه و
محمودیه واقع در شرق باغ‌درۀ اوین و آبادی‌های
عبدل‌آباد و
سعادت‌آباد در سمت غرب این دره هدایت می‌شد. امروزه نیز درصدی از آب مصرفی مناطق مسکونی شمال شهر تهران و محله‌های یادشده، از رودخانۀ درکه تـأمین می‌شـود. افزون‌بـرآن، درۀ اوین ـ درکه یکی از مناطق مسکونی خوش‌آب‌وهوای شمیران و از مناطق گردشگری مهم منطقه به شمار می‌رود، اما متأسفانه توجه چندانی به حفاظت محیط زیست و بهداشت محل نمی‌شود.
•
پازوکی طرودی، ناصر، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «باغ دره اوین»، ص۵۰۰.
