ذکر تمجید در فقه در مقام تمجید خداوند متعال است و مراد از آن ذکر پروردگار به اسماءوصفاتی است که بیانگر عظمت، شرافتوعزّت او است.
بنابراین تمجید الهی با ذکر اسماء دالّ بر وحدانیّتذاتحقونفیشریک برای او و دیگر اسماء و صفاتی که بیانگر علوّ، قدرتوجلالت حقتعالی است تحقق مییابد، مانند"لا إلهَ إلاّ اللّه، اللّهُ أَکْبَر"، "سُبْحانَ اللّه، سُبُّوحٌ وَ قُدُّوسٌ".
در کلمات فقها هنگام بیان استحبابتحمید، تسبیح، تکبیروتهلیل از تمجید نیز یاد شده و تمجید نیز از ذکرهای مستحبو محبوب و از وظایف بندگی برشمرده شده است.
