• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

توأم

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


تَواَم (به فتح تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص وفاداری و بردباری از این واژه استفاده نموده است.


تَواَم (به فتح تاء) به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، آمده است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد وفاداری می‌فرمایند: «ایهّا الناس انّ الوفاء توام الصدق و لا اعلم جنة اوقی منه؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۳، خطبه۴۱.    
وفا همزاد راستگویی است، سپری نگهدارنده‌تر از راستگویی سراغ ندارم.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص حلم و بردباری فرموده است: «الحلم و الاناة توامان ینتجهما علوّ الهمّة؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۵۶، حکمت۴۶۰.    
بردباری و تانی دو همزادند و از علوّ همت سرچشمه می‌گیرند.»
امام (علیه‌السلام) همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «احمده علی نعمه التوام و الائه العظام.»
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۸۳، خطبه۱۹۱.    
اشاره به کثرت نعمت است.

این واژه سه ‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۳، خطبه۴۱.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۵۶، حکمت۴۶۰.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۸۳، خطبه۱۹۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تَوأم»، ص۱۶۹.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار