در این تشبیه، نکات جالبی نهفته است که به بعضی از آن‌ها اشاره می‌کنیم: حضرت وجود خود را به خورشید تشبیه کرده است. همان گونه که خورشید، منشا حیات موجودات و مایه‌ی گرمی و حرارت و نور و حرکت و... است و با نبود آن، حیات و زندگانی از موجودات رخت برمی‌بندد، حیات معنوی جامعه، از وجود امام زمان (علیه‌السّلام)، و بقای آن نیز به بقای وجود آن حضرت وابسته است. در روایات اسلامی وارد شده است که امامانمعصوم (علیهم‌السّلام) اهداف غاییِ ایجاد مخلوقات‌اند.
همان گونه که خورشید یکی از مخلوقات و در عین حال واسطه‌ی بهره گیری موجودات از نور و حرارت است، امام نیز واسطه‌ی اعلا برای فیض بری موجودات است و فیض الهی، مانند نعمت و هدایت و... ، به واسطه‌ی او به عموم خلایق می‌رسد.
همان گونه که مردم، هر آن، انتظار خارج شدن خورشید از پَسِ ابرها را دارند، تا تمام و کامل، از وجود و ظهورش استفاده ببرند، در ایّام غیبت آن حضرت نیز، مردم، منتظر ظهور و خروج اویند و از ظهورش مایوس نمی‌گردند.
همان گونه که ابر، کاملاً خورشید را نمی‌پوشاند و نور خورشید به زمین و زمینیان می‌رسد، غیبت هم مانع کامل و تمامی برای بهره دهی حضرت نیست. مردم در زمان غیبت، حضرت را نمی‌بینند، امّا از وجود مبارک او بهره می‌برند. توسّل یکی از راه‌های بهره بردن از آن امام است.
همان گونه که در مناطقی که هوا غالباً ابری است، گاهی خورشید ابرها را می‌شکافد و خود را از لابه لای آن‌ها بیرون می‌آورد و به عده‌ای از مردم نشان می‌دهد، هر از چند گاهی نیز، عدّه‌ای شرف یاب محضر مبارک امام زمان (علیه‌السّلام) می‌شوند و از وجودش استفاده می‌برند، و از این راه، وجود آن حضرت (علیه‌السّلام) برای عموم مردم به اثبات می‌رسد.
همان گونه که از خورشید، همگان، از دین دار و بی دین، نفع می‌برند، آثار و برکاتامام عصر (علیه‌السّلام)، همه‌ی عالم را در برمی‌گیرد، هر چند مردم او را نشناسند و قدرش را ندانند.
همان گونه که شعاع خورشید، به مقدار روزنه‌ها و اندازه‌ی پنجره‌ها، داخل اتاق‌ها می‌شود و مردم از آن بهره می‌برند، مقدار بهره‌ی مردم از وجود و آثار و برکات آن حضرت نیز، به اندازه‌ی قابلیّت آنان است. انسان هر اندازه موانع را از خود دور کند و قلب خود را بیش تر بگشاید، از وجود و آثار و برکات بیش تری بهره می‌گیرد.
