ثواء
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثَواء (به فتح ثاء) یا
ثَوَی یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای اقامت، که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد اهل
بهشت و بیان
موعظه‌ای، از این واژه استفاده نموده است.
ثَواء (به فتح ثاء) یا ثَوَی به معنای اقامت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثوا بالمکان ثواء: اقام.»
واژه «مثوی» به معنای محل اقامت است.
واژه «ثاوی» به معنای اقامت کننده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اهل بهشت فرموده است: «و زحزحوا عن النار، و الطمانّت بهم الدّار، و رضو المثوی و القرار؛
از آتش کنار گشته، بهشت بر ایشان مطمئّن شده و از اقامتگاه و قرارگاه راضی شده‌اند.»
واژه «مثاوی» جمع مثوی است؛ چنان‌که در
خطبه ۱۹۲،
آمده است: «بمثاوی خدودهم؛ جایگاه‌های صورتشان (یعنی قبرها.)»
امام (علیه‌السلام) همچنین در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله انکم و ما تاملون من هذه الدنیا اثویاء مؤجلون؛
بندگان
خدا شما و خواسته‌هایتان در این
دنیا میهمانان مدّت‌دار هستید.»
واژه «اثویاء» جمع ثوی به معنای میهمان است؛ چنان‌که در لغت آمده است: «اثوی فلانا اضافه؛ او را وادار به اقامت کرد.»
این واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثوی، ثواء»، ص۱۹۴.
