• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

جرف (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


جُرُف (بر وزن عنق) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کنار رود که آب آن را کنده یا خورده باشد و تکّه تکّه می‌افتد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان موعظه‌ای از این واژه استفاده نموده است.


جُرُف (بر وزن عنق) به معنای کنار رود كه آب آن را كنده يا خورده باشد و تكّه تكّه مى‌افتد، آمده است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله لا ترکنوا الی جهالتکم و لا تنقادوا لاهوائکم فان النازل بهذا المنزل نازل بشفا جرف‌هار؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۵۲، خطبه۱۰۵.    
آن کس که به نادانی تکیه کرده و از هوای نفس اطاعت نموده، مانند کسی است که در کنار رودخانه مشرف به سقوط منزل کرده است.»

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۵۲، خطبه۱۰۵.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جرف»، ص۲۱۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار