جوّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَوّ (به فتح جیم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
هوا و یا فضای و میان
زمین و
آسمان که
حضرت علی (علیه‌السلام) در آغاز نبرد
صفین و
آفرینش جهان، از این واژه استفاده نموده است.
جَوّ (به فتح جیم) به معنای هوا و یا فضای و میان زمین و آسمان، آمده است.
جمع این واژه «اجواء» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در آغاز نبرد صفین می‌فرماید: «اللهم ربّ السقف المرفوع و الجوّ المکفوف ... ان اظهرتنا علی عدوّنا فجنّبنا البغی و سدّدنا للحق و ان اظهرتهم علینا فارزقنا الشهادة؛
خدایا ای پروردگار آسمان بلند و جوّ نگاه داشته شده، اگر ما را بر
دشمن پیروز کردی از
ظلم دورمان دار و برای حق استوار گردان و اگر دشمن را بر ما پیروز کردی ما را
شهادت نصیب کن.»
امام (علیه‌السلام) درباره آفرینش جهان فرموده است: «ثم انشا سبحانه فتق الاجواء و شقّ الارجاء؛
سپس خداوند سبحان طبقات جوّ را از هم گشود و اطراف آن را باز کرد و فضاهاى خالى ايجاد نمود!.»
این کلام در خصوص خلقت جهان در بیان آن حضرت آمده است.
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جو»، ص۲۴۳.
