حبذّا (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَبَّذا (به کسر حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
مدح و ستایش و به به (خوشا) که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص شب زنده‌داری‌های بی حاصل از این واژه استفاده نموده است.
حَبَّذا (به کسر حاء) به معنای مدح و ستایش، به به (خوشا) آمده است.
این واژه مرکب است از «حبّ» فعل مدح و «ذا» که اسم اشاره است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در شب زنده‌داری‌های بی حاصل فرموده است: «کم من صائم لیس له من صیامه الّا الجوع و العطش و کم من قائم لیس له من قیامه الّا السهر و العناء حبّذا نوم الاکیاس و افطارهم؛
ای بسا روزه‌داری که از روزه‌اش جز
گرسنگی و
عطش نصیب او نیست و ای بسا
شب زنده‌داری که فقط بی‌خوابی و رنج عاید اوست، خوشا به خواب اهل کمال و افطارشان.»
این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبذا»، ص۲۴۵.
