• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حذذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


حَذَذ (به فتح حاء) یا حذّ یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای سرعت، که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص دنیا، از این واژه استفاده نموده است.


حَذَذ (به فتح حاء) یا حذّ به معنای سرعت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «حذ الشی‌ء حذّا: اسرع قطعه.»
[۱] زمخشری، اساس البلاغه، ج۱، ص۱۷۵.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده است: ««اَلَا وَ اِنَّ الدُّنْیَا قَدْ وَلَّتْ حَذَّاءَ فَلَمْ یَبْقَ مِنْهَا اِلَّا صُبَابَةٌ کَصُبَابَةِ الْاِنَاءِ»؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۴، خطبه۴۲.    
آگاه باشید دنیا پشت کرده (و به سرعت می‌گذرد) و از آن چیزی جز به‌اندازه ته مانده ظرفی که آب آن را ریخته باشند بیشتر باقی نمانده است.
[۳] مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۵.    
»
واژه «حذاء» صیغه مبالغه است.

این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ زمخشری، اساس البلاغه، ج۱، ص۱۷۵.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۴، خطبه۴۲.    
۳. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۵.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حذذ»، ص۲۵۹.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار