حشی (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَشی (به فتح حاء و سکون شین) به معنای جانب و کنار است. حاشیه: جانب شیء و کنار آن است.
حَشی به معنای جانب شیئ و کنار آن است.
امام علی (علیهالسّلام) در رابطه با
نصیحت فرموده:
«وَمَنْ تَلِنْ حَاشِيَتُهُ يَسْتَدِمْ مِنْ قَوْمِهِ المَوَدَّةَ»«هر کس جانبش (ملاقات و رفتارش) نرم باشد پیوسته مورد محبت قوم خویش واقع میشود.»
(شرحهای خطبه:
)
ایشان همچنین در نامهای فرمودند:
«وَلاَ تُقْطِعَنَّ لاَِحَد مِنْ حَاشِيتِكَ وَحَامَّتِكَ قَطِيعةً» «به کسی از اطرافیان خود چیزی را تیول مکن.»
(شرحهای نامه:
)
امام علی (علیهالسّلام) درباره تجار و صنعتگران نیز فرمودند:
«وَتَفَقَّدْ أُمُورَهُمْ بِحَضْرَتِكَ وَفِي حَوَاشِي بِلاَدِكَ»(امّا بايد از وضع آنان، چه آنها كه در مركز فرماندارى تو زندگى مىكنند و چه آنها كه در گوشه و كنار هستند جستوجو و بازرسى كنى)
(شرحهای نامه:
)
این مادّه سه بار در
«نهج» آمده است.
قرشی بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهجالبلاغه، برگرفته از مقاله «حشی»، ج۱، ص۲۸۱.