خبّاط (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَبّاط (به فتح خاء و باء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه و
صیغه مبالغه از خابط است به معنی بسیار رونده بدون بصیرت.
مُخْتَبِط (به ضم میم و سکون خاء و فتح تاء و کسر باء) یعنی کسیکه در مغزش بیرویهگی و اختلال هست.
خبّاط صیغه مبالغه از خابط است به معنی بسیار رونده بدون بصیرت.
مُخْتَبِط کسیکه در مغزش بیرویهگی و اختلال هست.
امام علی (علیهالسلام) در رابطه با قاضیان نادان و بیتقوی فرموده: اگر راى صواب دهد مىترسد كه
خطا باشد و اگر خطا كند اميد دارد در واقع
صواب باشد.
«جَاهِلٌ خَبَّاطُ جَهلات، عَاش رَكَّابُ عَشَوَات» «
نادان است، راه رونده بدون هدایت نادانیها (ظلمات) است، ضعیف چشم است و سوار شونده امور بدون بصیرت.»
(شرحهای خطبه:
)
عَشَوَات جمع عشوه به معنی سوار شدن بدون بصیرت میباشد.
آن حضرت به اشعث بن قیس که
رشوه آورده بود فرموده:
«أَمُخْتَبِطٌ أَمْ ذُوجِنَّة، أَمْ تَهْجُرُ» (آيا دستگاه ادراكت به هم ريخته؟ يا
دیوانه شدهاى؟ و يا هذيان مىگويى؟)
(شرحهای خطبه:
) که در
گذشت.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خبّاط»، ج۱، ص۳۲۵.