ربک (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَبْک (به فتح راء و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه معنای قاطی کردن و اصلاح کردن است. از مشتقات آن در نهج البلاغه
اِرْتِباک به معنای فرو رفتن و ماندن در آن است. این واژه فقط يک بار در «نهج البلاغه» به کار رفته است.
رَبْک (بر وزن عقل) به معنای قاطى كردن و اصلاح كردن است.
اِرْتِباک نیز به معنای فرو رفتن و ماندن در آن است. گويند: «ارتَبَكَ فى الوحل: نشب فيه.»
امام (صلواتاللهعلیه) در مقام نصيحت فرموده:
«فَمَنْ شَغَلَ نَفْسَهُ بِغَيْرِ نَفْسِهِ تَحَيَّرَ في الظُّلُماتِ وَ ارْتَبَكَ في الْهَلَكاتِ» یعنی «هر كه نفس خويش را به غير خود مشغول كند، در ظلمات سرگردان مىماند و در مهالک فرو مىرود.»
(شرحهای خطبه:
)
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رَبْک»، ج۱، ص۴۳۰.