رفع ظاهری، مقابل رفع واقعی، و به معنای برداشتن حکم در مرحله فعلیت از عهده مکلف است، هر چند در لوح واقع ـ در مرحله ملاک و انشا ـ آن حکم بر او ثابت است؛ به این بیان که احکام واقعی میان جاهل و عالم مشترک است، ولی به واسطه حدیث رفع، خدا منت گذاشته و حکم ( وجوب و حرمت ) را در مرحله فعلیت و عمل به تکلیف، از مکلف غافل، ساهی و... برداشته است و آنان را به واسطه عمل نکردن به تکلیف، مؤاخذه نمی کند و از آنها نخواسته است که هنگام ندانستن حکم واقعی، احتیاط نموده و مشکوکالوجوب را انجام داده و مشکوک الحرمه را ترک کنند.
عراقی، ضیاء الدین، منهاج الاصول، ج ۴، ص ۳۸
ایروانی، باقر، الحلقة الثالثة فی اسلوبهاالثانی، ج ۳، ص ۱۱۱و۱۱۵و۴۱۵
نائینی، محمد حسین، اجودالتقریرات، ج ۲، ص ۱۷۲ صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج ۲، ص ۳۳۲