ریع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَیْع (به فتح راء و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای فراوانى، تل و بلندى است. این ماده دو مرتبه در
نهج البلاغه آمده است.
رَيْع (به فتح راء) به معنای خصب، فراوانى، تل و بلندى است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
دعای استسقاء فرموده است:
««اللَّهُمَّ سُقْيَا مِنْكَ مُحْيِيَةً... طَيِّبَةً مُبَارَكَةً، هَنِيئَةً مَرِيعَةً»» «خدايا بارانى برسان كه پاک و با بركت و گوارا و داراى خصب و فراوانى باشد».
(شرح‌های خطبه:
)
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
حضرت مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) مى‌نويسد:
««إِنَّمَا مَثَلُ مَنْ خَبَرَ الدُّنْيَا كَمَثَلِ قَوْم سَفْر، نَبَا بِهِمْ مَنْزِلٌ جَدِيبٌ، فأَمُّوا مَنْزِلاً خَصِيباً وَجَنَاباً مَرِيعا»» «مثل كسى كه از حال
دنیا با خبر است، مثل قوم مسافرى است كه منزل قحط موافق ميل‌شان نبوده، لذا منزل پر نعمت (
آخرت) و ناحيه پر علف را قصد كرده‌اند.»
منظور از «
مريع» محل پر آب و علف و فراوانى و «سفر» بر وزن عقل مسافران «نبا» يعنى مناسب نشد، می‌باشد. (شرح‌های نامه:
)
اين ماده دو مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ریع»، ج۱، ص۴۸۶.
