سبّ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَبّ (به فتح سین و تشدید باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دشنام است. این کلمه هفت بار در
نهج البلاغه آمده است.
سَبّ به معنای دشنام است. «السبّ الشتم» بعضى دشنام شديد و دردناک گفتهاند.
حضرت علی (علیهالسلام) در سفارشات جنگى فرموده:
«وَلاَ تُجْهِزُوا عَلَى جَرِيح لاَ تَهِيجُوا النِّسَاءَ بِأَذىً وَإِنْ شَتَمْنَ أَعْرَاضَكُمْ وَسَبَبْنَ أُمَرَاءَكُمْ» «آدم زخمى را نكشيد، زنان را ناآرام نمایيد هر چند كه عرض شما را فحش دهند و اميرانتان را ناسزا گويند.»
(شرحهای نامه:
)
«إِنَّمَا هُوَ سَبٌّ بِسَبٍّ» (جواب دشنام دشنام است.)
(شرحهای حکمت:
) كه در «رويد» گذشت.
«أَمَّا السَّبُّ فَسُبُّونِي» (بدگويى را در هنگام اجبار دشمن، به شما اجازه مىدهم.)
(شرحهای خطبه:
) در «برء» تشريح شد.
«لِمَسَبَّة» (دشنام دادن.)
(شرحهای نامه:
)
این کلمه هفت بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سبّ»، ج۱، ص۵۱۰.