سعد بن عبداللّه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سعد بن عبدالله
غلام عمر (عمرو) بن خالد اسدی صیداوی و از
شهیدان کربلا است.
شیخ طوسی او را در شمار
اصحاب امام حسین علیه السلام ذکر کرده است.
وی فردی بزرگوار، بلندهمت و شریف بود.
در
کوفه زندگی می کرد و پس از
شهادت مسلم بن عقیل علیه السلام همراه مولایش و چند نفر دیگر از
شیعیان برای یاری
امام حسین علیه السلام از
کوفه خارج شد و در «
عذیب الهجانات» به آن حضرت پیوست. در آن هنگام، کاروان امام علیه السلام در محاصره لشکر
حرّ قرار داشت.
حرّ خواست مانع پیوستن اینان به
حسین علیه السلام شود، اما با حمایت قاطعانه امام از آنها، از تصمیم خود منصرف شد.
سعد و همراهانش روز
عاشورا، در آغاز کارزار به دشمن حمله بردند و در جریان نبرد، در محاصره آنان قرار گرفتند.
حضرت عباس علیه السلام به یاریشان شتافت و آنان را، که مجروح بودند، از محاصره رهانید. هنوز به خیمه ها نرسیده بودند که دشمن بار دیگر به آنها نزدیک شد. آنان نیز وارد جنگ شدند و در ادامه نبرد همگی در یک جا به
شهادت رسیدند.
پس از
شهادت سعد و همراهانش،
امام حسین علیه السلام چندین بار برای آنان طلب رحمت کرد.
در
زیارت ناحیه نام
غلام عمر بن خالد صیداوی، سعید ذکر شده و چنین آمده است: «السَّلامُ عَلی عُمَرَ بْنِ خالِدِ الصِّیْداوی، السَّلامُ عَلی سَعید مَوْلاهُ»
سلام بر عمر بن خالد صیداوی، سلام بر سعید غلام او.
ولی در
زیارت رجبیه از سعید به عنوان
غلام عمرو بن خلف یاد شده است: «السَّلامُ عَلی عَمروِ بْنِ خَلَفٍ و سَعید مَوْلاهُ»
سلام بر
عمرو بن خلف و
غلام او سعید
جمعی از نویسندگان ، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا،ص۱۸۲-۱۸۳.
