در قرائت سماعی، قاری از زبان استاد خود قرائت را می‌شنود؛ به عبارت دیگر، شاگرد یا کسی که می‌خواهد قرآن یا حدیث را فراگیرد، از زبان استاد می‌شنود؛ چه آن را بر شاگرد املا کند یا نکند، و چه استاد از روی کتاب بخواند یا به کمک حافظه قرائت کند. از اصطلاح «قرائت سماعی» در کتاب‌های علوم قرآنی به «تلقی قرائت» و «سماع قرائت» نیز تعبیر شده است.
[۱]شریعت، محمد جواد، ۱۳۱۵، چهارده روایت در قرائت قرآن مجید، صفحه ۲۷.
[۲]فضلی، عبد الهادی، ۱۹۳۴-م، تاریخ قراءات قرآن کریم، صفحه ۲۹.
