شَفا (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَفا (به فتح شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کنار و حاشیه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
جهالت و
راست‌گویی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شَفا به معنای کنار و حاشیه آمده است. «'
''شفا البئر: کنار
چاه»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره جهالت فرموده است: «
«فَإِنَّ النّازِلَ بِهذا الْمَنْزِلِ نازِلٌ بِشَفا جُرُف هار، يَنْقُلُ الرَّدَى عَلَى ظَهْرِهِ مِنْ مَوْضِع إِلَى مَوْضَع»؛
«آن‌که در منزل جهالت نازل شده در کنار
گودال ساقط شونده فرود آمده که چیزی پست و بی‌ارزش را در پشت خود از محلّی به محلّی حمل می‌کند.»
شَفا
- خطبه ۸۶ (درباره راست گویی و دروغ گویی)امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره راست‌گو و دروغ‌گو فرموده است: ««الصّادِقُ عَلَى شَفَا''' مَنْجاة وَ كَرامَة، وَ الْكاذِبُ عَلَى شَرَفِ مَهْواة وَ مَهانَة»
«راست‌گو بر کنار محلّ نجات و بزرگواری است و دروغ‌گو بر اعلای پرتگاه و خواری است.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شفا»، ج۲، ص۶۰۶.
