ظهور اطلاقی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظهور عرفی
لفظ در معنای مطلق را ظهور اطلاقی می‌گویند.
به ظهور لفظ نزد
عرف در معنایی مطلق، ظهور اطلاقی گفته می‌شود؛ به بیان دیگر، ظهور اطلاقی به معنای دلالت ظنی ـ راجح ـ لفظ است بر شمول و سریان مفهوم که به وسیله
مقدمات حکمت به دست می‌آید، مانند: ظهور اطلاقی لفظ "
البیع " در " احل الله البیع " که بر
حلّیت تمام
معاملات دلالت می‌کند.
در کتاب " نهایة الافکار " آمده است.
" فلا محالة عند عدم نصب البیان علی التقیید متصلا بکلامه الملقی الی المخاطب فی مجلس التخاطب، ینعقد الظهور الاطلاقی للمطلق و تتحقق الدلالة التصدیقیة ".
عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۴، ص۱۴۸.
سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۴۲.
جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایة فی توضیح الکفایة، ج۸، ص۲۵۷.
حکیم، محمد سعید، المحکم فی اصول الفقه، ج۱، ص۲۸۱.
صدر، محمد باقر، بحوث فی علم الاصول، ۲، ص۲۱۸-۱۴۶.
مکارم شیرازی، ناصر، انوار الاصول، ج۲، ص۴۲.
مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی
