عبدالرحمان بن موسی هوارّی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالرحمان بن موسی هوارّی (زنده در حدود
۲۲۸ ق)،
مالکی مذهب بوده و رجال نویسان وی را فصیح از نظر
اعراب، حافظ در
فقه و تفسیر و قرائات دانستهاند و اولین کسی بود که فقه و علم عربیت را در
اندلس جمع کرد و
تفسیر القرآن اثر اوست.
ابوموسی عبدالرحمان بن موسی هوارّی مغربی اندلسی اهل استجه،
از نواحی قرطبه اندلس
و مالکی مذهب بود.
در ایام حکومت
عبدالرحمان بن معاویه (
۲۰۶ ق-
۲۳۸ ق) جهت تحصیل علم به مسافرت رفت و از
سفیان بن عیینه و
مالک بن انس (م
۱۷۹ ق) اخذ علم نمود و
ادبیات عرب را در
عراق نزد
اصمعی و
ابوزید انصاری آموخت.
در راه بازگشت به وطن، کتابهایش در دریا ریخته شدند و از بین رفتند، از این رو مردم به خاطر بازگشت وی تبریک، و به خاطر از بین رفتن کتبش به وی تعزیت میگفتند و او پاسخ میداد که ذهب الخرج و بقی الدرج آنچه در خارج بود، از بین رفت و آنچه در سینهام بود، حفظ شد. هوارّی پس از مراجعت، از طرف
عبدالرحمان بن حکم در حدود
۲۲۸ ق قاضی استجه شد.
رجال نویسان وی را فصیح از نظر اعراب، حافظ در فقه و تفسیر و قرائات دانستهاند.
ابوموسی اولین کسی بود که فقه و علم عربیت را در اندلس جمع کرد.
تفسیر القرآن اثر ابوموسی است که
محمد بن احمد عتبی آن را گزارش کرده است.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۴۳، برگرفته از مقاله «عبدالرحمان بن موسی هوارّی».