عبدالله بن عروه غفاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن عُروة غَفّاری یکی از
شهدای کربلا است.
برخی نام پدر او را ابیعروه
و عزوده
و غزوه
نیز گفتهاند.
عبدالله و
عبدالرحمان فرزندان عَزْرَه -عُرْوَه- از
یاران امام حسین علیه السلام بودند.
در تنقیح المقال
آمده است: در نسخه معتمد و مصحح
رجال شیخ «عروه» آمده است؛ و این درست است، زیرا هیچ کس عبدالله و عبدالرحمن فرزندان «عزره» را از
اصحاب امام حسین علیه السلام نشمرده است. همه کتابهای سیره و مقاتل، عبدالله و
عبدالرحمان بن عروة بن عراق غفاری را از
شهیدان کربلا دانستهاند، همانطور که در
زیارت ناحیه نیز آمده است.
جدّ آنها، حرّاق، از
اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام بود؛ و در سه جنگ -
جمل،
صفین و
نهروان- با آن حضرت شرکت داشت. عبدالله و
عبدالرحمان از بزرگان، شجاعان و افراد بانفوذ کوفه بودند و در کربلا به کاروان امام حسین علیه السلام پیوستند.
آنگاه که
یاران امام حسین علیه السلام مشاهده کردند شمار دشمن زیاد گردیده و قدرت دفاع از خویش و امام علیه السلام را ندارند، برای کشته شدن در حضور آن حضرت پیشی میجستند.
عبدالله و
عبدالرحمن نزد امام علیه السلام آمدند و عرض کردند: درود بر تو، دشمن ما و شما را در میان گرفته است و ما دوست داریم در پیش روی شما کشته شویم و دشمن را از شما باز داریم و از شما
دفاع کنیم. حضرت علیه السلام فرمود: آفرین بر شما نزدیک شوید. آن دو به امام علیه السلام نزدیک شدند و در کنارش به جنگ پرداختند .
یکی از عبدالله و
عبدالرحمان چنین
رجز میخواند:
قَدْ عَلِمْتْ حَقّاً بَنُو غَفّارِ • وَخِنْدِفٌ بَعْدَ
بَنی نَزارِ
لَنَصْرِ بَنَّ مَعْشَرَ الفُّجار • بِکلِّ غَضْبٍ صارمَ بِتَّار
یا قَوْمُ ذودوا عَنْ
بنی الاحْرارِ • بالمَشْرَفِی والقَنَا الخَطّارِ
-قبیلههای- غفار و خندف و نیز
بنی
نزار به حق میدانند که ما با شمشیر برّان بر گروه بدکاران ضربه میزنیم. ای قوم! با شمشیر و نیزه از فرزندان آزادگان
دفاع کنید.
نقل است که آن دو برادر هنگام آمدن نزد امام علیه السلام گریان بودند. حضرت پرسید:برادرزادگانم سبب گریه شما چیست؟ به خدا آرزو دارم که ساعتی دیگر دیدههای شما -به نعمتهای پروردگار- روشن گردد. آن دو عرض کردند: جانمان به فدایت، به حال خویش نمیگرییم، بلکه گریه ما برای شما است که میبینیم دشمن شما را احاطه نموده و ما نمیتوانیم سودی به شما برسانیم. امام فرمود: برادرزادگانم خدا به شما پاداش پرهیزکاران عطا فرماید.
آن دو با امام علیه السلام وداع کرده به میدان رفتند و
رجز خواندند و جنگیدند تا به
شهادت رسیدند.
در این کتاب آمده است: یکی از آنها یک بیت شعر را میخواند و دیگری آن را تکمیل میکرد. به روایتی شهادت عبدالله در حمله نخست روی داده است.
در
زیارت ناحیه مقدسه بر آنان چنین درود فرستاده شده است: السّلامُ عَلی عبدالله و عبدالرحمن ابنی عروة بن حَرّاقٍ الغَّفاریین . .
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص۲۳۶-۲۳۷.
