عبدالله بن قرط ثمالی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثُمالی، عبداللّه بن قُرْط، از
صحابه پیامبر و امیر
حِمْص در
صدر اسلام است.
وی پیش از
اسلام و به
احتمال بسیار در سکونتگاه
بنی ثُماله (واقع در حوالی
یمن)، یکی از
طوایف تابع قبیله بزرگ
اَزْد در
عربستان، به
دنیا آمد.
نسبش به ثُمالة (نام دیگرش عَوْف) بن اَسلَم بن اَحجَر و از وی تا
نصر بن اَزد می رسد و از این رو او را ثُمالی اَزْدی نیز گفتهاند.
نام وی در
عصر جاهلیت شیطان بود اما پس از اینکه
مسلمان شد،
پیامبر اکرم نامش را به عبداللّه تغییر داد.
مورخان و
تراجم نویسان کوچک ترین اشارهای به اوایل زندگی ثمالی نکردهاند، اما به نظر می رسد که وی در
جوانی در سرزمین بنی ثماله به
پرورش و نگهداری
شتر مشغول بودهاست.
ثمالی فقط یک
حدیث از
رسول اکرم نقل کردهاست.
برخی از شاگردان ثمالی نیز از وی حدیث نقل کردهاند.
در عصر فتوحات اسلامی، قبیله عبداللّه یکی از قبایل یمنی
سپاه اسلام بود و عبداللّه نیز به همراه برخی از صحابه پیامبر اکرم و سپاهیان اسلام روانه
شام شد و در فتوحات
روم شرکت کرد، آنگاه در
دمشق و سپس در
حِمْص سکنا گزید؛ از این رو، وی را از
صحابیان ساکن شام شمردهاند.
ثمالی در فتح دمشق (سال ۱۴) و نبرد
یَرْموک (سال ۱۵) نیز شرکت کرد و از امرای سپاه بود.
پس از اینکه سپاهیان اسلام در سال ۱۵
حمص را فتح کردند، دو بار (طی سالهای ۱۶ تا ۱۸) از سوی
ابوعبیدة بن جرّاح به
حکومت حمص رسید.
در مرتبه نخست، جانشین
حبیب بن مَسْلَمه، نخستین والی
حمص پس از فتح آن، شد اما چندی بعد، برکنار و
عبادة بن صامت انصاری والی حمص گردید. بار دوم پس از
عزل عباده، والی
حمص شد و همچنان
کارگزار حمص ماند تا اینکه ابوعبیدة بن جراح
وفات یافت.
ثمالی در آغاز حکومتش بر
حمص جایگاهی بلند برای
جلوس خود ساخت. این کار باعث
خشم شدید
عمر بن خطاب، خلیفه دوم شد. خلیفه فرستادهای به
حمص روانه کرد تا آن جایگاه را بسوزاند و وقتی ثمالی به
مدینه آمد، خلیفه وی را سه روز در زیر
آفتاب زندانی و به شدت
تنبیه کرد، ولی بعد او را بخشید و به
حمص باز گرداند.
پس از بازگشتن ثمالی، به
دلایلی که مورخان به آن اشاره نکردهاند، خلیفه مجدداً خشمگین شد و او را عزل کرد و عُبَادة بن صامت انصاری را به جای وی والی
حمص گرداند. به دستور خلیفه، ثمالی به مدینه فرستاده شد.
این بار خلیفه پس از توبیخش او را برای یک سال به سرزمین بنی ثماله فرستاد اما پس از این مدت،
اجازه داد به مدینه و سپس به
حمص باز گردد.
ثمالی تا اواخر
عمر ساکن
حمص شد. خانهاش در این شهر
معروف بود. وی در همانجا صاحب
فرزندانی شد و
نسلی از خود به جای گذاشت.
ثمالی، پس از سی سال اقامت در
حمص، بار دیگر در دوره فرمانروایی
معاویة بن ابی سفیان (حک : ۴۱ـ۶۰) به
امارت حمص گماشته شد.
ظاهراً این
انتصاب در سال ۵۰
و به
روایت صحیح تر در سال ۵۵
صورت گرفتهاست. وی تا هنگام وفاتش در این
منصب باقی ماند.
او به جوانمردی و پاکدامنی و
تدبیر در جنگ
مشهور بود.
بیشتر مورخان، بدون ذکر جزئیات، مرگ یا شهادت ثمالی را در سرزمین روم (شام) و در سال ۵۶ دانستهاند.
بنا بر قول برخی از مورخان، هنگامی که وی امیر
حمص بود، شبی
سواره به
پاسداری از
ساحل دریا مشغول شد، اما خوابش برد و رومیان در جایی که به نام برج ابن قُرْط نامیده شد، میان
بانیاس و
مَرَقیّه، واقع در سرزمین
شام، او را به
شهادت رساندند.
چند مورخ نیز اشاره کردهاند که وی در حال
جهاد با
دشمنان شهید شد.
تنها خلیفة بن خیاط
تاریخ وفات ثمالی را سال ۵۸ ذکر کردهاست.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره۴۲۷۱.