عبدالله صادقپوری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صادقپوری،عبدالله
از رهبران مجاهدان هند در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری/ نوزدهم و بیستم میلادی. او فرزند ولایت علی بود و در ۱۲۴۶ ق در عظیم آباد متولد شد. وی کتاب های درسی را نزد علامه عبدالحمید و شیخ فیاض علی خواند. سپس حدیث را از پدرش ولایت علی صادقپوری فراگرفت و همراه او به افغانستان رفت و در جنگ و جهاد با وی همراهی کرد و پس از وفات پدرش به خدمت عمویش عنایت علی پیوست و سه سال ملازم او بود. آنگاه به عظیم آباد رفت و مدتی در خدمت عم دیگری فرحت حسین گذراند. هنگامی که عم او درگذشت،وی با اهل و عیال عازم زیارت حرمین شرفین شد و پس از ادای حج و زیارت به صوات (سوات) در یاغستان رفتو به مرکز مجاهدین در ملکا رسید، که در آنجا باقیمانده پیروان احمدبن عرفان بریلوی به عنوان «مرابطون فی سبیل الله»گرد آمده بودند و این در ۱۲۷۶ ق بود.
پس از آنکه مقصود علی داناپوری فرمانده مجاهدین درگذشت، وی به رهبری آنان برگزیده شد و مجاهدین با او بیعت کردند. عبدالله صادقپوری در این مقام مدت چهل سال به نگهبانی مرزهای اسلامی،و فرماندهی جنگجویان و جنگ های بسیار در راه خدا گذراند. وی پیوسته مردمان را به عقیده توحید و جهاد در راه خدا فرامی خواند و خود با زهد و قناعت و گاه با فقر و درویشی زندگی می گذراند و هیچگاه از طاعت و عبادت غفلت نمی ورزید. او نبردهای خونینی را بر نیروهای انگلیسی فرماندهی کرد. از مرگ هراسی نداشت و به شهادت شوق می ورزید و در صحنه های نبرد، چنان پایداری و جانفشانی می کرد که حیرت همه را بر می انگیخت و خاطره مجاهدان صدر اسلام را به یاد می آورد.
او در ۲۷ شعبان ۱۳۲۰ ق در تلوایی، واقع در ناحیه صوات، وفات یافت و در همانجا به خاک سپرده شد.
منبع: نزهه الخواطر و بهجه المسامع و النواظر، ۸: ۲۹۶-۲۹۷٫
