غبر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَبَر (به فتح غین و باء) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای ماندن و رفتن و از
لغات اضداد است.
غَبَر:
غَبُور بمعنى ماندن و رفتن است.
در
اقرب الموارد آمده: «غَبَرَ غُبُوراً: مَكَثَ وَ بَقِيَ وَ- ذَهَبَ وَ مَضَى» و آن از
لغات اضداد است. گرد را از آن
غُبار گويند كه بقيّه خاك پراكنده شده است.
(وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ)،
«غبره» بمعنى غبار است.
راغب گويد: غَبَرَه، غبارى است كه بر روى چيزى نشيند و آنچه به رنگ غبار باشد.
ظاهرا مراد از
آیه گرفتگى و غمگينى روی‌هاست، نه اينكه بر آنها غبار نشسته است، مثل:
(وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ) كه بمعنى بسيار
عبوس است و مثل:
(يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ).
(فَأَنْجَيْناهُ وَ أَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كانَتْ مِنَ الْغابِرِينَ)،
لوط و خانواده او را نجات داديم مگر زنش را كه از بازماندگان بود.
در
مفردات گفته: غابر كسى است كه بعد از رفتن آنكه با او بود باز ماند.
لفظ
(الْغابِرِينَ) هفت بار در قرآن تكرار شده و همه درباره
زن لوط (علیه‌السّلام) است.
(مِنَ الْغابِرِينَ) نشان ميدهد كه او در عقيده و
بت‌پرستی و عدم
توحید در زمره
قوم لوط بود كه
عذاب شاملش شد و مراد از غابرين بنا بر
ظهور، بازماندگان در شهراند پس از خارج شدن لوط و اهلش.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غبر"، ج۵، ص۸۷.
